Comitativus
Comitativus – przypadek w językach aglutynacyjnych i fleksyjnych; występowanie danego desygnatu w parze z innym. Występuje w językach ugrofińskich (w większości w liczbie pojedynczej)[1]. Należy do przypadków ginących – coraz częściej zastępują go konstrukcje omowne. Jego odwrotnością jest abessivus[2].
Język fiński[edytuj | edytuj kod]
Budowa i użycie[edytuj | edytuj kod]
Końcówką komitatiwu w języku fińskim jest -en. Przypadek pojawia się wyłącznie w liczbie mnogiej (mimo że może przybrać znaczenie liczby pojedynczej i zawsze towarzyszą mu sufiksy dzierżawcze[1].)
- vaimo (żona) – vaimoineen (żony – z żoną, z żonami)
W zdaniu Han tuli vaimoineen (przyszedł z żoną) słowo w komitatiwie rozumiemy w liczbie pojedynczej, mimo że formalnie ma postać liczby mnogiej.
Konstrukcje omowne[edytuj | edytuj kod]
- W miejsce komitatiwu najczęściej używa się konstrukcji poimkowej kanssa (wraz, z) + rzeczownik w bierniku: Olen tullut vaimoni kanssa (przyszedłem z żoną)[3].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b § 81 Sijat ja sijapäätteet. [w:] Iso Suomen kielioppi [on-line]. [dostęp 2017-12-09].
- ↑ Bańczerowski, Pogonowski i Zgółka 1982 ↓.
- ↑ 3.2.8 Vähäkäyttöiset sijat abessiivi, komitatiivi ja instruktiivi. [dostęp 2017-12-09].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jerzy Bańczerowski, Jerzy Pogonowski, Tadeusz Zgółka: Wstęp do językoznawstwa. Poznań: Wydawnictwa Uniwersytetu Adama Mickiewicza, 1982.