Korys cyngula
Coris aygula[1] | |||||
Lacépède, 1801 | |||||
Dorosły osobnik | |||||
Systematyka | |||||
Domena | |||||
---|---|---|---|---|---|
Królestwo | |||||
Typ | |||||
Podtyp | |||||
Gromada | |||||
Rząd | |||||
Podrząd | |||||
Rodzina | |||||
Rodzaj | |||||
Gatunek |
korys cyngula | ||||
| |||||
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |||||
![]() |
Korys cyngula (Coris aygula) – gatunek morskiej ryby okoniokształtnej z rodziny wargaczowatych (Labridae), opisywany pod wieloma nazwami synonimicznymi. Polska nazwa zaczerpnięta została od jednego z epitetów gatunkowych cingulum[3].
Występowanie i środowisko[edytuj | edytuj kod]
Tropikalne wody Oceanu Indyjskiego i środkowo-zachodniej części Pacyfiku. Zasięg występowania tego gatunku rozciąga się od Morza Czerwonego i Afryki Wschodniej (po Madagaskar i Maskareny) na zachodzie, po południową Japonię na północy i po wyspę Lord Howe (na Morzu Tasmana) i Rapa na południu[4]. Gatunek szeroko rozprzestrzeniony, ale raczej rzadki, nigdzie nie występuje licznie[2].
Korysy cyngula są związane ze środowiskiem raf. Występują w pobliżu piasku na głębokościach od 2 do 30 m[4].
Cechy morfologiczne[edytuj | edytuj kod]
Młode korysy cyngula mają zazwyczaj złotokremowe ciało z czarnoczerwonymi plamami.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/9/9a/Coris_aygula_Prague_2011_3.jpg/240px-Coris_aygula_Prague_2011_3.jpg)
Na ich grzbiecie pojawia się motyw „fałszywego oka” na tle pomarańczowej plamy. Ubarwienie to zmienia się po osiągnięciu przez rybę długości ponad 10 cm. Dorosłe osobniki osiągają do 50 cm[2][4], dane o długości 120 cm[3] są kwestionowane[2][4].
Ubarwienie ryb jest zwykle szarozielonkawe. Na ich głowie występują czerwonawe plamy i pasma. Płetwy są szarooliwkowe z czerwonordzawymi plamami[3].
W płetwie grzbietowej występuje 9 kolców i 12–13 promieni miękkich, a w płetwie odbytowej 3 promienie twarde i 12 miękkich. Płetwa ogonowa samic jest lekko zaokrąglona, u samców ścięta, zakończona nitkowatymi promieniami. Płetwy brzuszne samców są bardzo długie. Na głowie dużych samców rozwija się garb tłuszczowy. Pierwszy kolec ich płetwy grzbietowej wydłuża się[4].
Biologia[edytuj | edytuj kod]
Dorosłe korysy przebywają zazwyczaj pojedynczo. Młode często spotyka się w kałużach poodpływowych. Żywią się głównie bezkręgowcami o twardych skorupach (skorupiaki i mięczaki), a także jeżowcami. Wiek najstarszych zbadanych osobników osiągał 16 lat[2].
Znaczenie gospodarcze[edytuj | edytuj kod]
Korysy cyngula są poławiane komercyjnie i w wędkarstwie. Młode osobniki o długości 5–15 cm są często hodowane w akwariach. W sztucznych warunkach rosną bardzo wolno. Nie wykazują agresji. Są raczej płochliwe, zaniepokojone zagrzebują się w piasku[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Coris aygula, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c d e Coris aygula, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ a b c d Stanisław Rutkowicz: Encyklopedia ryb morskich. Gdańsk: Wydawnictwo Morskie, 1982. ISBN 83-215-2103-7.
- ↑ a b c d e Coris aygula. (ang.) w: Froese, R. & D. Pauly. FishBase. World Wide Web electronic publication. fishbase.org [dostęp 9 listopada 2012]