Przejdź do zawartości

DR V 120 001

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
DR V 120 001
Ilustracja
Model lokomotywy spalinowej V 120 001.
Producent

Maschinenfabrik Esslingen, MAN

Lata budowy

1927

Układ osi

2'C2'

Wymiary
Masa służbowa

124,6 t

Długość

15 800 mm

Średnica kół

1600 mm / 850 mm

Napęd
Trakcja

spalinowa

Typ silników

6 cylindrowy

Parametry eksploatacyjne
Moc znamionowa

883 kW

Rodzaj przekładni

pneumatyczna

Prędkość konstrukcyjna

80 km/h

Nacisk osi na szyny

18 t

DR V 120 001lokomotywa spalinowa wyprodukowana dla kolei niemieckich.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W 1924 roku DR zleciło opracowanie lokomotywy spalinowej do prowadzenia pociągów pasażerskich na liniach głównych i podrzędnych. Wówczas przekładnie elektryczne i hydrauliczne nie zostały jeszcze opracowane, kluczowy problem przenoszenia napędu między silnikiem i kołami dla dużych lokomotyw spalinowych został rozwiązany za pomocą przekładni pneumatycznej.

Testy tej przekładni doprowadziły do wyprodukowania w 1927 roku lokomotywy spalinowej początkowo oznakowanej jako V 3201. Lokomotywa w 1929 roku została wprowadzona do eksploatacji. Została przyporządkowana do Reichsbahndirektion w Stuttgarcie oraz w 1930 roku otrzymała oznaczenie V 120 001 (według zależności od mocy silnika wynoszącej 883 kW).

Lokomotywa nie sprawdziła się w prowadzeniu pociągów i w 1933 roku została wycofana z eksploatacji. Później wyprodukowano lokomotywę V 140 001 z hydraulicznym układem przenoszenia mocy.

Konstrukcja

[edytuj | edytuj kod]

Pochodzący z łodzi podwodnej 6-cylindrowy silnik wysokoprężny produkcji zakładów Maschinenfabrik Augsburg-Nürnberg został połączony z dwustopniową sprężarką o nadciśnieniu roboczym 7 atm. Powietrze ogrzewało się za pomocą gazów spalinowych z silnika w wymienniku ciepła do 350 °C, w celu dostarczenia dodatkowej energii w postaci ciepła. Sprężone powietrze napędzało lokomotywę przez trzy osie wiązane podobnie jak w silnikach parowych: poprzez rozprężanie w cylindrach o średnicy 700 mm. Lokomotywa posiadała rozrząd Heusingera analogiczny do zastosowanego w lokomotywie parowej.

Nadwozie lokomotywy było wyposażone w kabinę maszynisty na każdym końcu tak, by była możliwa jazda w obu kierunkach. Na ścianach czołowych zamontowano wielkie chłodnice silnika.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Weisbrod, Bäzold, Obermayer: Das große Typenbuch deutscher Lokomotiven. Transpress Verlag ISBN 3-344-70751-5

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]