Daniel Kubajewski

Daniel Kubajewski
	pułkownik
Data i miejsce urodzenia	23 grudnia 1923 ; Orla
	Przebieg służby
Lata służby	1944–1989
Siły zbrojne	Siły Zbrojne Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej
Jednostki	WUBP w Białymstoku; PUBP we Włocławku; PUBP w Grudziądzu; WUBP w Bydgoszczy; WUBP w Opolu; WUBP we Wrocławiu; MBP w Warszawie; KdsBP w Warszawie; Z WSW KBWiWOP w Warszawie
Stanowiska	młodszy referent WUBP; kierownik PUBP; szef PUBP; inspektor WUBP; p.o. szefa WUPB; szef WUPB; zastępca kierownika MBP; wicedyrektor departamentu KdsBP; dyrektor departamentu KdsBP; szef Z WSW KBWiWOP
Późniejsza praca	wykładowca w ASG WP
	Odznaczenia

Daniel Kubajewski (ur. 23 grudnia 1923 w Orli) – pułkownik, oficer aparatu bezpieczeństwa PRL, doktor nauk historycznych, adiunkt w Akademii Sztabu Generalnego^[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Antoniego i Marii Kubajewskich. Pochodził z rodziny polsko-białoruskiej. Deklarował wyznanie prawosławne^[2]. Uczeń szkoły powszechnej w Orli, Państwowej Szkoły Przemysłu Drzewnego w Hajnówce, szkoły średniej w Bielsku Podlaskim i liceum ogólnokształcące w Bydgoszczy. W latach 1957-1960 studiował w Akademii Sztabu Generalnego. W 1942 wywieziony na roboty przymusowe do Prus Wschodnich. Po uwolnieniu i powrocie funkcjonariusz Milicji Obywatelskiej. W listopadzie 1944 funkcjonariusz aparatu bezpieczeństwa jako młodszy referent w Wojewódzkim Urzędzie Bezpieczeństwa Publicznego w Białymstoku^[2]. Szef Wydziału II Rozpoznawczego Oddziału I Operacyjno-Rozpoznawczego sztabu KBW 1963-1966, szef Oddziału Kontrwywiadu Zarządu WSW 1960-1963, dyrektor Departamentu V Komitetu do spraw Bezpieczeństwa Publicznego w 1956, szef Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego we Wrocławiu 1953-1954, szef WUBP w Białymstoku 1951-1953, p.o. szefa WUBP w Opolu 1950-1951, szef PUBP w Grudziądzu w 1947.

Następnie wykładowca w Akademii Sztabu Generalnego WP. W 1972 uzyskał tytuł doktora nauk historycznych, później docenta. Pracownik uczelni do czasu przejścia na emeryturę w 1989^[2]. Uchwałą Prezydium KRN z 17 września 1946 odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi^[3].

Awanse[edytuj | edytuj kod]

chorąży (1945)
podporucznik (1946)
porucznik (1947)
kapitan (1949)
major (1950)
podpułkownik (1957)
pułkownik (1961)^[4]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b Biuletyn Informacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej [online], katalog.bip.ipn.gov.pl [dostęp 2019-04-29] (ang.).
↑ ^a ^b ^c Zarchiwizowana kopia. [dostęp 2019-04-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-04-27)].
↑ Monitor Polski, nr 29, 1947.
↑ IPN 2006 ↓, s. 114.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Aparat bezpieczeństwa w Polsce. Kadra kierownicza (1944-1956) t. I, red. Krzysztof Szwagrzyk, Instytut Pamięci Narodowej, Warszawa 2005.
Twarze wrocławskiej bezpieki. Obsada stanowisk kierowniczych Urzędu Bezpieczeństwa i Służby Bezpieczeństwa we Wrocławiu. Wyd. 1. Wrocław: IPN, 2006. ISBN 83-924281-0-2.

[BIPIPN-1] Biuletyn Informacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej [online], katalog.bip.ipn.gov.pl [dostęp 2019-04-29] (ang.).

[web.archive.org-2] Zarchiwizowana kopia. [dostęp 2019-04-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-04-27)].

[3] Monitor Polski, nr 29, 1947.

[CITEREFIPN2006114-4] IPN 2006 ↓, s. 114.

[1]

[2]

[3]

[4]