Danuta Płygawko

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Danuta Płygawko
Ilustracja
Danuta Płygawko, październik 2017 r.
Data i miejsce urodzenia

3 kwietnia 1949
Niałek Wielki

Zawód, zajęcie

historyk, wykładowca

Miejsce zamieszkania

Śrem

Narodowość

polska

Tytuł naukowy

doktor nauk humanistycznych

Uczelnia

Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Multimedia w Wikimedia Commons

Danuta Natalia Płygawko (ur. 3 kwietnia 1949 w Niałku Wielkim) – historyk, doktor nauk humanistycznych, badacz społeczno-politycznej działalności Henryka Sienkiewicza. Propagator wiedzy o roli środowisk emigracyjnych Zachodniej Europy i Polonii Amerykańskiej w odzyskaniu niepodległości i odbudowie państwa polskiego po I wojnie światowej. Wydawca materiałów źródłowych, głównie korespondencji znanych Polaków. Autorka publikacji i biogramów postaci zasłużonych dla Wielkopolski i Śremu.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Córka Michała Płygawko[1] i Jadwigi Płygawko z domu Filip.

Ukończyła Liceum Ogólnokształcące im. gen. Józefa Wybickiego w Śremie[2]. Po ukończeniu Seminarium Pedagogicznego w Poznaniu w 1969, podjęła pracę nauczyciela historii w szkole podstawowej. W latach 1970-1975 studiowała na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, uzyskując tytuł magistra. Promotorem jej pracy magisterskiej był prof. Janusz Pajewski. Pod jego kierunkiem obroniła pracę doktorską w 1979[2].

Prace badawcze skoncentrowała na działalności Komitetu Veveyskiego w latach 1915-1919, co zaowocowało wydaniem pionierskiej[3] książki "Sienkiewicz w Szwajcarii"[4] w Poznaniu w 1986. Do 1992 pracowała na stanowisku starszego asystenta w Instytucie Historii UAM prowadzonego z przez profesorów Gerarda Labudę i Jerzego Strzelczyka, a następnie adiunkta w Zakładzie Historii Powszechnej XIX i XX wieku Instytutu Historii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.

Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Historycznego i Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Była stypendystką Towarzystwa Historyczno-Literackiego w Paryżu, Fundacji Kościuszkowskiej i Fundacji Lanckorońskich. Przeprowadziła wielokierunkowe badania materiałów źródłowych dotyczące korespondencji polskich elit, do których autorów należeli m.in.:

  • Henryk Sienkiewicz[5][6]
  • Ignacy Jan Paderewski
  • Profesor Stefan Dąbrowski[7][8]
  • Władysław Zamoyski[9]

Obecnie mieszka w Śremie wykorzystując kompetencje historyka dla dobra lokalnej społeczności. Jako współredaktor opracowała Słownik Biograficzny Śremu[10]. Propaguje twórczość malarki Barbary Houwalt[11][12]. W latach 1998-2000 pełniła funkcję prezesa śremskiego oddziału Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami.

Publikacje (wybrane)[edytuj | edytuj kod]

  • Sienkiewicz w Szwajcarii. Z dziejów akcji ratunkowej dla Polski w czasie pierwszej wojny światowej, Poznań 1986[13],
  • "Prusy i Polska". Ankieta Henryka Sienkiewicza (1907-1909), Poznań 1994[14]
  • Polonia Devastata. Polonia i Amerykanie z pomocą dla Polski (1914-1918), Wydawnictwo Poznańskie, Poznań 2003,
  • Bendykt XV dla Polski. 90-lecie papieskiej kolekty 21 listopada 1915[15], Rythmos, Poznań 2005
  • Księgarze i drukarze w Śremie 1869 – 2009, Biblioteka Publiczna im. H. Święcickiego w Śremie, Śrem 2009

Pozyskiwanie materiałów źródłowych[edytuj | edytuj kod]

  • 1985, 1992, 1994, 2005 Paris (the Polish Library in Paris)
  • 1998 New York (the New York Public Library)
  • 1998 Chicago (the Polish Museum of Chicago);

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Słownik Biograficzny Śremu (praca zbiorowa), s. 273. 2008. ISBN 978-83-916617-8-9
  2. ↑ a b Danuta Płygawko "Śrem w małych monografiach Księgarze i drukarze w Śremie", Nota biograficzna, okładka, Śrem 2009
  3. ↑ Maria Korniłowicz, Wnuczka Sienkiewicza nagrody nie przyjęła, Przegląd katolicki Nr 47(170), Warszawa, 22 listopada 1987
  4. ↑ Józef Dużyk, Sienkiewicz w służbie narodu, w: „Życie Literackie”, 10 maja 1987, R. XXXVII, nr 19 (1833), s. 11
  5. ↑ Listy Henryka Sienkiewicza do Kazimierza Woźnickiego z lat 1908–1909. (Ze zbiorów Biblioteki Polskiej w Paryżu), w: „Przegląd Zachodni”, nr 5/6, 1985 , s. 83–97.
  6. ↑ Danuta Płygawko Sienkiewicz w Szwajcarii. Z dziejów akcji ratunkowej dla Polski w czasie pierwszej wojny światowej, 1986,
  7. ↑ Danuta Płygawko Listy Stefana Dąbrowskiego do Kazimierza Woźnickiego w zbiorach Biblioteki Polskiej w Paryżu. Część I: 1901–1905, w: „Akta Towarzystwa Historyczno-Literackiego w Paryżu”, t. II, Paryż 1993, s. 65–133.
  8. ↑ Puszczykowo: córka profesora Dąbrowskiego odwiedziła szpital [dostęp 2023-02-05
  9. ↑ Władysław Zamoyski - życie dla ojczyzny, rozmawiają: Danuta Płygawko, Kazimierz Karolczak, Przemysław Matusik, Jerzy Roszkowski [dostęp 2023-02-05]
  10. ↑ Słownik biograficzny Śremu - Danuta Płygawko, Adam Podsiadły (138269) - Lubimyczytać.pl [online], lubimyczytac.pl [dostęp 2017-11-17] (pol.).
  11. ↑ Danuta Płygawko, "Ćwierć wieku z Barbarą Houwalt", Gazeta Śremska nr 9(91), wrzesień 1996
  12. ↑ Zuzanna Tomczyk, Tydzień Ziemi Śremskiej,(wyd. 50/632) B jak Barbara [dostęp 2015-04-03]
  13. ↑ Józef Dużyk, Sienkiewicz w służbie narodu, „Życie Literackie” (19), 10 maja 1987, s. 11.
  14. ↑ Wiesław Śladkowski, „Dzieje Najnowsze”, Rocznik XXVII, 1995, nr 2,
  15. ↑ Ks. Zygmunt Zieliński, Rocznica światowej kolekty, „Przewodnik Katolicki”, nr 4, 2006, s. 41

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Danuta_Płygawko&oldid=72089185”