Darulehsan
„Darulehsan” w Muara w 2016 roku | |
Klasa | |
---|---|
Typ | |
Projekt |
OPV 80 |
Historia | |
Stocznia | |
Wodowanie |
wrzesień 2010 |
Brunei | |
Wejście do służby |
14 czerwca 2011 |
Los okrętu |
w służbie (2020) |
Dane taktyczno-techniczne | |
Wyporność |
standardowa: 1486 ton |
Długość |
całkowita: 80 metrów |
Szerokość |
13 metrów |
Zanurzenie |
3–3,3 metra |
Napęd | |
2 silniki wysokoprężne MTU o łącznej mocy 8,5 MW (11 400 KM) 2 śruby | |
Prędkość |
22 węzły |
Zasięg |
7500 Mm przy prędkości 12 węzłów |
Sensory | |
radary Furuno (2), Terma Scanter 4100, Thales Sting EO Mk 2 | |
Uzbrojenie | |
1 działo uniwersalne Bofors kal. 57 mm 2 armaty automatyczne kal. 20 mm (2 x I) 4 pociski rakietowe Exocet (2 x II) | |
Wyposażenie | |
system walki elektronicznej EDO ES-3601 głowica elektrooptyczna Zeiss MEOS II 2 wyrzutnie celów pozornych Terma SKWS DL-6 | |
Załoga |
54 |
Darulehsan (07) – brunejski okręt patrolowy z początku XXI wieku, jedna z czterech zamówionych w Niemczech jednostek typu Darussalam. Okręt został zwodowany we wrześniu 2010 roku w niemieckiej stoczni Lürssen w Vegesack, a do służby w Marynarce Wojennej Brunei wszedł 14 czerwca 2011 roku. Jednostka, oznaczona numerem taktycznym 07 nadal znajduje się w składzie floty i ma status operacyjny (stan na 2020 rok).
Projekt i budowa
[edytuj | edytuj kod]Okręty patrolowe typu Darussalam zostały zamówione przez rząd Brunei w stoczni Lürssen w Vegesack (projekt o nazwie OPV 80)[1][2] . Patrolowce zamówiono zamiast trzech korwet typu Nakhoda Ragam, które nie zostały odebrane przez Brunei[2] . Przeznaczeniem jednostek są operacje patrolowania i nadzoru morskiego, ochrona infrastruktury brzegowej, operacje abordażowe, wsparcie sił specjalnych i kontrola płytkich wód przybrzeżnych[3] . Okręty są przystosowane do zaopatrywania w morzu i wyposażone w lądowisko dla śmigłowców[3] .
„Darulehsan” został zwodowany we wrześniu 2010 roku[2] .
Dane taktyczno-techniczne
[edytuj | edytuj kod]„Darulehsan” jest okrętem patrolowym o długości całkowitej 80 metrów (75 metrów między pionami), szerokości 13 metrów i zanurzeniu 3–3,3 metra[1][2] . Wyporność standardowa wynosi 1486 ton, zaś pełna 1625 ton[1][3] . Okręt napędzany jest przez dwa silniki wysokoprężne MTU 12V 1163 TB93 o łącznej mocy 8,5 MW (11 400 KM), poruszające poprzez wały napędowe dwoma śrubami o zmiennym skoku[1][3][a]. Maksymalna prędkość jednostki wynosi 22 węzły[1][3] . Zasięg wynosi 7500 Mm przy prędkości 12 węzłów[1][2] .
Uzbrojenie artyleryjskie jednostki składa się z dziobowego działa uniwersalnego Bofors SAK-57 Mk 3 kalibru 57 mm L/70 oraz dwóch pojedynczych armat automatycznych GAM-B01 kalibru 20 mm L/90[1][2] . Uzbrojenie rakietowe stanowią dwie podwójne wyrzutnie przeciwokrętowych pocisków rakietowych Exocet MM40 Block 3[1][2] .
Wyposażenie radioelektroniczne obejmuje dwa radary nawigacyjne Furuno, radar dozoru powietrznego i nawodnego Terma Scanter 4100, radar kierowania ogniem Thales Sting EO Mk 2, system walki elektronicznej EDO ES-3601 i głowicę elektrooptyczną Zeiss MEOS II[1][2] . Na okręcie zamontowano też dwie wyrzutnie celów pozornych Terma SKWS DL-6O[1][2] . Jednostka wyposażona jest także w dwie łodzie hybrydowe – dziesięciometrową (umieszczoną na rampie rufowej) i czterometrową, obsługiwaną przez żurawik; na rufie znajduje się też lądowisko dla śmigłowca, z możliwością uzupełnienia paliwa przez statek powietrzny[1][3] .
Załoga okrętu składa się z 54 oficerów, podoficerów i marynarzy[1][b].
Służba
[edytuj | edytuj kod]„Darulehsan” został przyjęty do służby w Marynarce Wojennej Brunei 14 czerwca 2011 roku[2] . Jednostka otrzymała numer burtowy 07[1][2] . Jednostka nadal znajduje się w składzie floty i ma status operacyjny (stan na 2020 rok)[2] .
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Gogin 2021 ↓ podaje, że moc siłowni wynosi 11 560 KM.
- ↑ Gogin 2021 ↓ podaje, że załoga liczy 58 osób, z możliwością zaokrętowania dalszych 50, zaś OPV 80 2021 ↓ podaje liczebność załogi 40 + 18 osób.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Ivan Gogin: DARUSSALAM patrol ships (2011-2014). Navypedia. [dostęp 2021-08-12]. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 2015-2016. Stephen Saunders (red.). Jane’s Information Group Ltd, 2015. ISBN 978-0-7106-3143-5. (ang.).
- OPV 80. luerssen-defence.com. [dostęp 2021-08-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-11-13)]. (ang.).