Diplaziopsidaceae
 Homalosorus pycnocarpos | |
| Systematyka[1][2] | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Podkrólestwo | |
| Nadgromada | |
| Gromada | |
| Klasa | |
| Podklasa | |
| Rząd | |
| Rodzina |
Diplaziopsidaceae |
| Nazwa systematyczna | |
| Diplaziopsidaceae X.C.Zhang & Christenh. Phytotaxa 19: 15. 2011[2] | |
Diplaziopsidaceae – rodzina paproci z rzędu paprotkowców (Polypodiales). Obejmuje dwa rodzaje z czterema gatunkami[2]. Jeden, monotypowy rodzaj Homalosorus występuje we wschodniej części Ameryki Północnej, zaś trzy gatunki z rodzaju Diplaziopsis występują w południowej i wschodniej Azji oraz na niektórych wyspach Oceanu Spokojnego[3]. Są to paprocie naziemne i naskalne[4] rosnące zwykle w lasach, często w pobliżu cieków[5].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
- Pokrój
- Paprocie średnich i dużych rozmiarów. Kłącze grube, płożące się, podnoszące do prosto wzniesionego[5], zwykle krótkie, nierozgałęzione i pokryte całobrzegimi łuskami[3].
- Liście
- Nagie lub czasem z nitkowatymi łuskami, nieco mięsiste[4][3]. Ogonek liściowy z dwoma wiązkami przewodzącymi[4]. Blaszka pojedynczo pierzastozłożona, z odcinkami całobrzegimi. Wiązki przewodzące w blaszce zwykle otwarte i siateczkowato połączone[3].
- Zarodnie
- Zebrane w wydłużone kupki zarodni rozwijające się wzdłuż wiązek przewodzących blisko osi listków, okryte także wydłużonymi, błoniastymi zawijkami[5]. Kupki zarodni tworzą się pojedynczo lub po dwie wzdłuż jednej wiązki[3]. Zawijki osiągają zwykle 3–8 mm długości, czasem do 1–2 cm[5].
- Gametofit
- Sercowaty, z bocznymi łatkami gruczołowato owłosionymi[3].
Systematyka[edytuj | edytuj kod]
Rodzina w rzędzie paprotkowców (Polypodiales) w systemie PPG I (2016)[2]. Znajduje się w podrzędzie Aspleniineae H.Schneid. & C.J.Rothf. 2016 odpowiadającym kladowi „eupolypods I” w systemie Smitha i in. (2006)[2]. W systemie Smitha i in. (2006) rodzaje tu zaliczane włączone były do szeroko ujmowanej rodziny rozrzutkowatych Woodsiaceae[6]. W systemach szeroko ujmujących rodzinę zanokcicowatychAspleniaceae – rodzaje tu zaliczane tworzą podrodzinę Diplaziopsidoideae[3]. Do rodziny tej włączano także ze względu na pewne podobieństwa morfologiczne rodzaj Hemidictyum, ale analizy molekularne wykazały, że w takim ujęciu rodzina ma charakter polifiletyczny[3].
| paprotkowce |
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
- Wykaz rodzajów[2]
- Diplaziopsis C.Chr., Index Filic. 227. 1905
- Homalosorus Small ex Pic.Serm., Webbia 31(1): 246. 1977
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2021-12-10] (ang.).
- ↑ a b c d e f g The Pteridophyte Phylogeny Group. A community-derived classification for extant lycophytes and ferns. „Journal of Systematics and Evolution”. 54 (6), s. 563–603, 2016. DOI: 10.1111/jse.12229.
- ↑ a b c d e f g h Maarten J.M. Christenhusz, Michael F. Fay, Mark W. Chase: Plants of the World. Richmond UK, Chicago USA: Kew Publishing, Royal Botanic Gardens, The University of Chicago Press, 2017, s. 56-57. ISBN 978-1-842466346.
- ↑ a b c David J. Mabberley, Mabberley’s Plant-Book, Cambridge: Cambridge University Press, 2017, s. 300, DOI: 10.1017/9781316335581, ISBN 978-1-107-11502-6, OCLC 982092200.
- ↑ a b c d He Zhaorong, Masahiro Kato: Diplaziopsidaceae. [w:] Flora of China [on-line]. eFloras.org. [dostęp 2021-12-10].
- ↑ Smith, A. R., K. M. Pryer, E. Schuettpelz, P. Korall, H. Schneider & P. G. Wolf. A classification for extant ferns. „Taxon”. 55 (3), s. 705–731, 2006. (ang.).
- ↑ Samuli Lehtonen. Towards Resolving the Complete Fern Tree of Life. „PLoS ONE”. 6, 10, s. e24851, 2011. DOI: 10.1371/journal.pone.0024851.
- ↑ Carl J. Rothfels, Anders Larsson, Li-Yaung Kuo, Petra Korall, Wen- Liang Chiou, Kathleen M. Pryer. Overcoming Deep Roots, Fast Rates, and Short Internodes to Resolve the Ancient Rapid Radiation of Eupolypod II Ferns. „Systematic Biology”. 61, 1, s. 70, 2012.