Dolina Jagnięca (Tatry Wysokie)

Dolina Jagnięca (słow. Červená dolina, niem. Rotseetal, węg. Vörös-tó-völgy) – mała, skalna dolinka położona na terenie Tatr Wysokich na Słowacji. Jest to boczna dolinka odchodząca od Doliny Zielonej Kieżmarskiej (dolina Zeleného plesa) w kierunku północnym, doliny oddziela wysoki, ponad dwustumetrowy rygiel skalny.

Topografia

Dolina Jagnięca graniczy:

od północnego wschodu z Doliną Białych Stawów (dolina Bielych plies), rozdziela ją Kozia Grań (Kozí hrebeň) z Kozią Turnią (Kozí štít)
od północnego zachodu z Doliną Kołową (Kolová dolina), rozdziela je odcinek głównej grani tatrzańskiej od Jagnięcego Szczytu (Jahňací štít) do Czerwonej Turni (Belasá veža)
od południowego zachodu z Doliną Jastrzębią (Malá Zmrzlá dolina), rozdziela je krótka Jastrzębia Grań (Karbunkulový hrebeň) odchodząca od Czerwonej Turni z kulminacją w Jastrzębiej Turni (Jastrabia veža).

W dolinie znajdują się trzy niewielkie stawy:

Czerwony Staw Kieżmarski (Červené pleso) położony na wysokości 1811 m n.p.m., jego powierzchnia wynosi 0,2 ha, głębokość 1,2 m
Modry Stawek (Belasé pleso) położony na wysokości 1865 m, posiada 0,01 ha powierzchni i ok. 3,5 m głębokości.
Jagnięcy Stawek (Malé Červené pliesko) położony na wysokości 1920 m, dokładnie niepomierzony.

Opis doliny

Dolinka ma długość około 1 km i powierzchnię 0,75 km². Jest typową doliną wiszącą polodowcowego pochodzenia. Składa się z dwóch położonych jeden nad drugim kotłów lodowcowych ze stawkami. Nie była wypasana, stale natomiast przebywają w niej kozice. Mieczysław Karłowicz, który w 1907 r. był świadkiem polowania na nie przez księcia Christiana Hohenlohego, pisał o tej dolinie: Dzika, kamienista, bezuroczna. Polska nazwa doliny pochodzi od Jagnięcego Szczytu, natomiast słowacka, niemiecka i węgierska – od Czerwonego Stawu Kieżmarskiego.

Pierwszymi osobami, o których wiadomo, że dotarli do Doliny Jagnięcej, byli Georg Buchholtz z uczniami i Jakob Buchholtz 8 lipca 1726 r. Zimą pierwsi w dolinie byli Imre Barcza, Oszkár Jordán i Tihamér Szaffka 10 kwietnia 1909 r.^[1]

Szlaki turystyczne

– szlak turystyczny o umiarkowanej trudności (kilka miejsc eksponowanych – ubezpieczenia łańcuchami) ze Schroniska nad Zielonym Stawem Kieżmarskim na Jagnięcy Szczyt. Czas przejścia: 2:15 h, ↓ 1:35 h^[2]

Przypisy

↑ Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXIII. Przełęcz Stolarczyka – Modra Ławka. Warszawa: Sport i Turystyka, 1983, s. 78. ISBN 83-217-2472-8.
↑ Tomasz Nodzyński, Marta Cobel-Tokarska: Tatry Wysokie i Bielskie: polskie i słowackie. Warszawa: ExpressMap, 2007. ISBN 978-83-60120-88-0.

Bibliografia

Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000. ISBN 83-01-13184-5.
Wielka encyklopedia tatrzańska, hasło „Jagnięca Dolina”. [dostęp 2012-09-06].
Józef Nyka: Tatry słowackie. Przewodnik. Wyd. II. Latchorzew: Wyd. Trawers, 1998. ISBN 83-901580-8-6.

[whp-1] Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXIII. Przełęcz Stolarczyka – Modra Ławka. Warszawa: Sport i Turystyka, 1983, s. 78. ISBN 83-217-2472-8.

[2] Tomasz Nodzyński, Marta Cobel-Tokarska: Tatry Wysokie i Bielskie: polskie i słowackie. Warszawa: ExpressMap, 2007. ISBN 978-83-60120-88-0.

[1]

[2]