Drepanopeziza populi-albae
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
Drepanopeziza populi-albae' |
| Nazwa systematyczna | |
| Drepanopeziza populi-albae' (Kleb.) Nannf. Nova Acta R. Soc. Scient. upsal., Ser. 4 8(no. 2): 170 (1932) | |
Drepanopeziza populi-albae (Kleb.) Nannf. – gatunek grzybów z rodziny Drepanopezizaceae[1]. Grzyb mikroskopijny, jeden z fitopatogenów wywołujących zgorzel liści topoli[2].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Drepanopeziza, Drepanopezizaceae, Helotiales, Leotiomycetidae, Leotiomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy zdiagnozował go w 1918 r. Heinrich Klebahn nadając mu nazwę Pseudopeziza populi-albae. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu John Axel Nannfeldt w 1932 r.[1]
- Discella populina Sacc. 1908
- Gloeosporium castagnei Desm. & Mont. 1849
- Marssonia castagnei (Desm. & Mont.) Sacc. 1880
- Marssonia castagnei (Desm. & Mont.) Sacc. 1880 var. castagnei
- Marssonia castagnei var. moniliferae Oudem. 1901
- Marssonina castagnei (Desm. & Mont.) Magnus 1906
- Marssonina castagnei (Desm. & Mont.) Magnus 1906 f. castagnei
- Marssonina castagnei f. populina (Sacc.) Petr. 1922
- Marssonina castagnei (Desm. & Mont.) Magnus 1906 var. castagnei
- Marssonina castagnei var. moniliferae (Oudem.) Magnus 1906
- Pseudopeziza populi-albae Kleb. 1918
- Pseudopeziza populorum Kleb.
Morfologia i rozwój[edytuj | edytuj kod]
Patogen zimuje na opadłych liściach. Tworzy na nich soczewkowate owocniki typu apotecjum o średnicy 210–320 µm zawierające worki o rozmiarze 80–100 × 13–14 µm i wstawki. Powstają w nich jednokomórkowe, hialinowe askospory o rozmiarach 14–18 × 7–9 µm. Zarodniki te roznoszone przez wiatr dokonują infekcji pierwotnej porażając młode liście topoli. Na obydwu stronach porażonych liści wiosną pojawiają się okrągłe lub nieregularne, plamki o średnicy 4–5 mm. Są brązowe, w środku szaro-białe. Plamki rozrastając się często zlewają się z sobą tworząc duże plamy. Tkanki otaczające plamy żółkną, a następnie brązowieją. Podobne plamy tworzą się również na ogonkach liściowych i młodych pędach. Podczas wilgotnej pogody w obrębie tych plam powstają bezpłciowo duże ilości zarodników konidialnych, które rozprzestrzeniają chorobę. Porażone liście przedwcześnie opadają, poczynając od najniższych gałęzi[4].
Acerwulusy, w których wytwarzane są zarodniki konidialne powstają po 7–10 dniach od infekcji przy optymalnej dla patogena temperaturze 17–22° C. Niezbędne do tego są opady deszczu. Stożkowate acerwulusy mają rozmiar 200–400 μm. Zbudowane są z dość luźnych strzępek, na których tworzy się warstwa krótkich konidioforów wytwarzających zarodniki. Wnętrze acerwulusów oprócz konidiów zawiera także śluzowatą substancję, która podczas deszczu pęcznieje, powodując rozrywanie skórki żywiciela i wypychanie konidiów na zewnątrz przez pęknięcia skórki. Konidia są hialinowe, jajowate, proste lub nieco zagięte, o rozmiarach 17–23 × 7–10 μm i dwukomórkowe, przy czym górna komórka jest zwykle dwukrotnie dłuższa od dolnej. Kiełkując tworzą strzępkę infekcyjną, która może przebić kutykulę i skórkę na liściach topoli, wnikając do tkanki miękiszowej[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2020-12-09] (ang.).
- ↑ Karol Manka, Fitopatologia leśna, Warszawa: PWRiL, 2005, ISBN 83-09-01793-6.
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2017-10-10] (ang.).
- ↑ a b Diseases of leaves and young shoots [online] [dostęp 2017-10-10].