Dydelf białouchy
| Didelphis albiventris[1] | |||
| Lund, 1840 | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Nadrząd | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
dydelf białouchy | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
| |||
Dydelf białouchy[3], dydelf południowy[4] (Didelphis albiventris) – gatunek ssaka z rodziny dydelfowatych (Didelphidae).
Wygląd
Przeciętna długość ciała samców wynosi 278 mm, ogona 315 mm. Samce są większe od samic. Przeciętna masa ciała samców 800 g, maksymalna 1300 g[5]. Futro czarne na niemal całej powierzchni ciała.
Występowanie
Ameryka Południowa, od północnych wybrzeży Kolumbii po Patagonię.
Środowisko życia
Występuje w różnych środowiskach, od lasów tropikalnych po tereny górzyste.
Tryb życia
Jest zwierzęciem w dużej mierze lub prawie wyłącznie aktywnym w nocy. Jest wszystkożerny. Dobrze się wspina. Biologia rozrodu tego gatunku jest słabo poznana.
- ↑ Didelphis albiventris, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b Didelphis albiventris, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015, wersja 2015.1 (ang.).
- ↑ Systematyka i nazwy polskie za: Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 2. ISBN 978-83-88147-15-9.
- ↑ K. Kowalski (redaktor naukowy), A. Krzanowski, H. Kubiak, G. Rzebik-Kowalska, L. Sych: Ssaki. Wyd. IV. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991, s. 56, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0637-8.
- ↑ Gordon, C. 2004
Bibliografia
- Kazimierz Kowalski: Ssaki, zarys teriologii. Warszawa: PWN, 1971.
- Mały słownik zoologiczny: ssaki. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1978.
- Gordon, C.: Didelphis albiventris. (On-line), Animal Diversity Web, 2004. [dostęp 5 kwietnia 2008]. (ang.).