Dydelfokształtne
| Didelphimorphia[1] | |||
| Gill, 1872[2] | |||
 Przedstawiciel rzędu – dydelf wirginijski (Didelphis virginiana) | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Nadrząd | |||
| Rząd |
dydelfokształtne | ||
| Rodziny | |||
| |||
Dydelfokształtne[3] (Didelphimorphia) – rząd niewielkich ssaków z infragromady ssaków niższych (Metatheria), obejmujący około 60 gatunków występujących w Ameryce Południowej i Środkowej oraz jeden gatunek (dydelf wirginijski) szeroko rozprzestrzeniony w Ameryce Północnej. Najmniejsze osiągają rozmiary myszy, a największe są zbliżone wielkością do domowego kota. Didelphimorphia są uważane za ewolucyjnie najstarsze wśród współcześnie żyjących ssaków. Pojawiły się w późnej kredzie.
Większość gatunków ma wydłużony pysk i długi, chwytny, pokryty łuskami ogon. W uzębieniu dydelfokształtnych występuje 50 zębów. Kły są silne i duże, siekacze małe, zęby trzonowe trójguzkowe. Pozbawiony pazura pierwszy palec stopy jest przeciwstawny pozostałym. U większości dydelfokształtnych występuje torba lęgowa.
| Wzór zębowy | I | C | P | M | |
|---|---|---|---|---|---|
| 50 | = | 5 | 1 | 3 | 4 |
| 4 | 1 | 3 | 4 | ||
Zajmują różnorodne siedliska od suchych terenów trawiastych po lasy deszczowe, na wysokościach od poziomu morza do 3000 m n.p.m. Dydelf wirginijski spotykany jest w osiedlach ludzkich.
Systematyka[edytuj | edytuj kod]
Do rzędu dydelfokształtnych zaliczana jest jedna występująca współcześnie rodzina[4][3]:
- Didelphidae J.E. Gray, 1821 – dydelfowate
oraz rodziny wymarłe[5]:
- Glasbiidae Clemens, 1966
- Protodidelphinae Marshall, 1987
- Sparassocynidae Reig, 1958
oraz taksony o niepewnej pozycji taksonomicznej (incertae sedis)[5]:
W literaturze spotykane jest równoważne określenie Didelphoidea.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Didelphimorphia, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
- ↑ T.N. Gill. Arrangement of the families of mammals. With analytical tables. Prepared for the Smithsonian institution. „Smithsonian Miscellaneous Collection”. 11, s. 26, 1872. (ang.).
- ↑ a b W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 1. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
- ↑ C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 42–57. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
- ↑ a b J. Zijlstra: Didelphimorphia. Hesperomys project. [dostęp 2022-02-10]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Myers, P.: Didelphimorphia. (On-line), Animal Diversity Web, 2001. [dostęp 2008-04-06]. (ang.).