Dywizjon Ćwiczebny Pociągów Pancernych
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Rozformowanie | |
| Nazwa wyróżniająca |
nie posiadał |
| Patron |
nie posiadał |
| Tradycje | |
| Święto |
nie posiadał |
| Nadanie sztandaru |
nie posiadał |
| Kontynuacja | |
| Dowódcy | |
| Ostatni |
mjr art. Edward Czerny |
| Działania zbrojne | |
| nie brał udziału | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
Dywizjon Ćwiczebny Pociągów Pancernych – pododdział pociągów pancernych Wojska Polskiego.
Historia dywizjonu[edytuj | edytuj kod]
Dywizjon Ćwiczebny Pociągów Pancernych został sformowany z dniem 15 lutego 1924 w garnizonie Jabłonna[1] na podstawie rozkazu ministra spraw wojskowych L. 13200/Org. Przejście pociągów pancernych na organizację pokojową z 17 października 1923[2]. Początkowo podporządkowany został dowódcy 2 Pułku Saperów Kolejowych (traktowany był na prawach IV batalionu), a następnie komendantowi Obozu Szkolnego Saperów Kolejowych.
9 września 1924 w katastrofie kolejowej pod Pomereczem wykoleiły się pociągi pancerne „Danuta” i „Generał Sosnkowski”.
- Obsada personalna dyonu w 1924
- dowódca dywizjonu - mjr art. Edward Czerny z 24 pap,
- dowódca Pociągu Pancernego Nr 1 - kpt. art. Bolesław Babecki z 13 pap,
- oficer - kpt. piech. Roman Babiński z 71 pp,
- dowódca Pociągu Pancernego Nr 2 - por. art. Tadeusz Smyczyński z 5 pac,
- oficer - por. piech. Bernard Sobczyński z 51 pp[3].
Z dniem 14 października 1924 zostali odkomenderowani na trzymiesięczny Kurs wyszkolenia załóg pociągów pancernych do „Dyonu Ćwiczebnego pg. panc. Nr 1”:
- por. piech. Stanisław Kicia z 16 pp,
- por. piech. Henryk Kurek z 20 pp,
- por. art. Stanisław Leon Anlauf (ur. 30 VI 1899, zm. 1940 Charków) z 5 pac,
- por. art. Stanisław Hieronim Milli z 5 pac[4].
Z dniem 10 listopada 1924 roku dołączyli do nich oficerowie 1 Pułku Saperów Kolejowych: por. Mieczysław Jabłoński i por. Mieczysław Koźmiński[5].
Wiosną 1925 jednostka przeformowana została w Dywizjon Szkolny Pociągów Pancernych[6].
- Obsada personalna dyonu latem 1925
- dowódca dywizjonu - mjr art. Edward Czerny z 24 pap,
- zastępca dowódcy - kpt. sap. kol. Wacław Stelmachowski z 1 psap kol,
- adiutant - por. art. Alfred Rudolf Lacny z 1 pan,
- kwatermistrz - kpt. sap. kol. Artur Steinkeller z 2 psap kol,
- oficer ewidencyjny - por. sap. kol. Józef Szmaro z 1 psap kol,
- oficer do spraw materiałowych - por. art. Bronisław Kazimierz Błażyński z 9 pac,
- dowódca Pociągu Pancernego Nr 1 - kpt. art. Wincenty Żmigrodzki z 8 pap,
- dowódca Pociągu Pancernego Nr 2 - kpt. art. Zygmunt Lewandowski z 4 pap,
- dowódca Pociągu Pancernego Nr 3 - kpt. art. Tadeusz Marian Kupiec z 6 pac[7].
Ponadto sześciu oficerów piechoty (trzech dowódców plutonów karabinów maszynowych i trzech dowódców plutonów szturmowych), sześciu oficerów artylerii (trzech dowódców plutonów artylerii i trzech oficerów młodszych w tych plutonach) oraz trzech oficerów saperów kolejowych (dowódców plutonów technicznych)[7].
Z dniem 10 września 1925 na trzymiesięczny III Kurs doszkolenia załóg pociągów pancernych do „dyonu szkolnego w Jabłonnie” przeniesionych zostało służbowo 16 oficerów piechoty, 11 oficerów artylerii i jeden oficer saperów kolejowych[8].
W październiku 1927 na bazie dyonu utworzony został 1 Dywizjon Pociągów Pancernych. Do tego czasu przeszkolonych zostało około 2 tysięcy oficerów i żołnierzy. Od wiosny 1926 roku do szkolenia załóg wykorzystywana była specjalna bocznica kolejowa na poligonie w Rembertowie.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ 25 stycznia 1934 roku Minister Spraw Wojskowych zmienił nazwę garnizonu Jabłonna na „Legionowo”. Dziennik Rozkazów Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 1 z 25 stycznia 1934 roku, poz. 1.
- ↑ Rozkaz L. 13200/Org.. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-03-15].
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 904.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 134 z 24 grudnia 1924, s. 758.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 129 z 11 grudnia 1924, s. 724.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 58 z 29 maja 1925, s. 281.
- ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 56 z 24 maja 1925, s. 280.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 90 z 7 września 1925, s. 492.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.