Dzwony rurowe
.jpg)
| |
| Klasyfikacja naukowa | |
| 111.232 | |
| Klasyfikacja popularna | |
| Instrument perkusyjny (pomocniczy) | |
| Skala instrumentu | |
| |
| Podobne instrumenty | |
| Producenci | |
Dzwony rurowe (wł. campane tubolari) – instrument z grupy idiofonów, składający się z metalowych rur o średnicy około 3–4 cm, zamocowanych na wspólnej ramie[1]. Do wydobywania dźwięku służy młotek z filcowym lub skórzanym obiciem, którym uderza się w wierzch poszczególnych rur[2][1]. Dźwięk przypomina dzwony kościelne[2].
Rury stroi się w skali chromatycznej od c do f1 (w zapisie o oktawę wyżej: c1-f2 w kluczu wiolinowym) i mocuje w układzie przypominającym nieco klawiaturę fortepianu[2]. Tłumienie dźwięku jest możliwe ręcznie lub za pomocą pedału[2].
Kompozytorzy symfoniczni interesują się dzwonami rurowymi od XIX wieku[1], a w muzyce rockowej spopularyzował je Mike Oldfield w swoim albumie Tubular Bells[3].
Instrument pochodzi z Azji[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Andrzej Chodkowski (red.): Encyklopedia muzyki. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1995, s. 218. ISBN 83-01-11390-1.
- ↑ a b c d Michael J. Pagliaro: The musical instrument desk reference: a guide how band and orchestral instruments work. Plymouth: Scarecrow Press, 2012, s. 302-304. ISBN 978-0-8108-8271-3. (ang.).
- ↑ Tubular Bells: The Mike Oldfield Story. BBC Four. [dostęp 2014-05-14]. (ang.).