Edward Kramarski
 Pomnik w miejscu śmierci Edwarda Kramarskiego | |
 podporucznik
| |
| Data i miejsce urodzenia |
15 września 1915 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
pilot |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
| |
.svg){kind=small}
Edward Kramarski (ur. 15 września 1915 w Pobitnym (Rzeszów), zm. 2 września 1939 koło Emilianowa) – polski lotnik, podporucznik, pilot.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn Józefa i Wiktorii z domu Buczek, uczył się w II gimnazjum w Rzeszowie, był piłkarzem CWKS Resovia. Ukończył Szkołę Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie, był prymusem w 12 promocji[1].
Został przydzielony na praktykę do 6 pułku lotniczego stacjonującego we Lwowie. Podczas mobilizacji w dniu 31 sierpnia 1939 został mianowany podporucznikiem, jako pilot wszedł w skład 161 eskadry myśliwskiej, która została oddana pod rozkazy dowódcy lotnictwa Armii Łódź.
Uczestniczył w kampanii wrześniowej, został wyznaczony na dowódcę klucza działającego z lotniska w Zduńskiej Woli. 2 września 1939 o świcie wystartował w kluczu, który zestrzelił niemiecki samolot Henschel Hs 126[2]. Ok. godz. 16-tej miał miejsce ponowny start, tym razem ppor. Edward Kramarski pilotował samolot PZL P.11c. Pilotem drugiego samolotu był ppor. Jan Dzwonek, ich zadaniem było przechwycenie niemieckiej wyprawy bombowców Heinkel He 111, które kierowały się w stronę Łodzi. Podczas ataku na wysokości Górek Grabińskich nadleciały nie zauważone wcześniej Messerschmitty, które stanowiły ochronę bombowców. Podczas walki ppor. Jan Dzwonek został ranny w rękę i udo, mimo to kontynuował walkę, a gdy jego samolot zaczął płonąć wyskoczył na spadochronie, dzięki czemu przeżył. W tym czasie ppor. Edward Kramarski otrzymał postrzał w tułów i głowę, w wyniku czego zmarł. Jego płonący samolot spadł na las pomiędzy wsiami Sędziejowice i Emilianów[3]. Początkowo spoczywał w zbiorowej mogile na Cmentarzu Doły w Łodzi, ale dzięki staraniu Aeroklubu Łódzkiego został ekshumowany i pochowany w indywidualnym grobie[4]. Edward Kramarski został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Walecznych[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Pawlak 2009 ↓, s. 206.
- ↑ Rapiński 2018 ↓, s. 88.
- ↑ Rapiński 2018 ↓, s. 89.
- ↑ Edward Kramarski. Niebieska eskadra - groby, cmentarze, pomniki, miejsca pamięci polskich lotników. [dostęp 2021-08-19]. (pol.).
- ↑ Dz. U. RP nr. 5/47
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Olgierd Cumft, Hubert Kazimierz Kujawa: Księga lotników polskich poległych, zmarłych i zaginionych 1939-1946. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1989. ISBN 83-11-07329-5. s. 89;
- Jerzy Pawlak: Absolwenci Szkoły Orląt: 1925-1939. Warszawa: Retro-Art, 2009. ISBN 83-87992-22-4. OCLC 69472829.
- Piotr Rapiński: Lotnictwo Armii „Łódź”. Łódź: Księży Młyn Dom Wydawniczy, 2018. ISBN 978-83-7729-437-6. OCLC 1102424077.
- Andrzej Ruszkowski "Przyczynek do tragedii polskich lotników we wrześniu 1939 r. na Ziemi Sieradzkiej", portal wsi Miłkowice woj. wielkopolskie
- Karta poległego - Edward Kramarski, Bohaterowie 1939
- Edward Kramarski w serwiskie Niebieska eskadra