Edward Loryś

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Edward Loryś
Data i miejsce urodzenia

16 stycznia 1950
Brzóza Królewska

Zawód, zajęcie

prawnik, sędzia

Alma Mater

Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej

Stanowisko

sędzia Trybunału Stanu (1991–1997)

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Edward Loryś (ur. 16 stycznia 1950 w Brzózie Królewskiej[1]) – polski prawnik, sędzia, w latach 1991–1997 sędzia Trybunału Stanu.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1972 ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej, następnie do 1974 odbywał aplikację sądową w Sądzie Wojewódzkim w Rzeszowie. Orzekał jako asesor w Sądzie Rejonowym w Leżajsku i jako sędzia w SR w Stalowej Woli. Później był sędzią i prezesem (1977–1983) Sądu Rejonowego w Sandomierzu, a następnie sędzią Sądu Wojewódzkiego (później Sądu Okręgowego) w Tarnobrzegu, którym kierował od 2001 do 2007[2][3]. Będąc sędzią SR w Sandomierzu orzekał w procesie, gdzie oskarżonymi były osoby zeznające jako świadkowie w sprawie zbrodni połanieckiej[4].

W IV kadencji (1991–1993) był zastępcą sędziego Trybunału Stanu, w kolejnej (1993–1997) zasiadał w TS jako sędzia[5]. W 2008 został zastępcą dyrektora Departamentu Wykonania Orzeczeń i Probacji w Ministerstwie Sprawiedliwości, objął funkcję zastępcy redaktora naczelnego kwartalnika „Probacja”. W 2009 był rozważany jako kandydat na wiceministra w tym resorcie. Nie uzyskał jednak nominacji ze względu na kontrowersje wokół okoliczności śmierci sędziego Andrzeja Kreta w 2002 mającej miejsce w trakcie imprezy, w której uczestniczył Edward Loryś[6][7]. W tymże roku został sędzią Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie[3], w 2019 przeszedł w stan spoczynku.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1999) za wybitne zasługi w pracy zawodowej i działalności społecznej na rzecz wymiaru sprawiedliwości[8].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Żonaty, jego dwoje dzieci również zostało prawnikami. Syn - Maciej Loryś jest notariuszem w Sandomierzu.[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Oświadczenie majątkowe. Sąd Apelacyjny w Rzeszowie. [dostęp 2021-09-01].
  2. ↑ a b Marcin Radzimowski: Nominacja na wiceministra dla Edwarda Lorysia wstrzymana. nowiny24.pl, 14 maja 2009. [dostęp 2021-09-01].
  3. ↑ a b Prezesi Sądu Okręgowego. Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu. [dostęp 2021-09-01].
  4. ↑ Zbrodnia połaniecka. Drugiej takiej trudno szukać w dziejach polskiej kryminalistyki. Rozmowa z sędzią Edwardem Lorysiem. nowiny24.pl, 21 grudnia 2017. [dostęp 2021-09-01].
  5. ↑ Poprzednie kadencje. Trybunał Stanu. [dostęp 2021-09-01].
  6. ↑ Marcin Radzimowski: Burza wokół kandydatury Edwarda Lorysia na wiceministra sprawiedliwości. nowiny24.pl, 12 maja 2009. [dostęp 2021-09-01].
  7. ↑ Karol Adamaszek, Jacek Brzuszkiewicz: Donosy na sędziów. Nadawca nieznany. wyborcza.pl, 2 marca 2012. [dostęp 2021-09-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (1 września 2021)].
  8. ↑ M.P. z 2000 r. nr 3, poz. 56
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Edward_Loryś&oldid=71918365”