Edward Perykasza

Edward Perykasza

Data i miejsce urodzenia	23 maja 1923 Ujezna
Data i miejsce śmierci	30 września 1993 Kraków
Dyrektor DOKP w Krakowie
Okres	od 1969 do 1981
Poprzednik	Tadeusz Mieszkowski
Następca	Stanisław Pachota
Odznaczenia

Edward Perykasza

Data i miejsce urodzenia	23 maja 1923 Ujezna
Data i miejsce śmierci	30 września 1993 Kraków
doktor
Specjalność: nauk technicznych
Alma Mater	Politechnika Warszawska Politechnika Krakowska
Doktorat	1968 Politechnika Krakowska
Habilitacja	1969 (docentura kontraktowa)
Profesura	1974 (profesura kontraktowa), 1977
dyrektor DOKP w Krakowie, wykładowca akademicki
Politechnika Krakowska	Wydział Inżynierii Lądowej/Wydział Transportu Politechniki Krakowskiej
Okres zatrudn.	1962–1981

Edward Perykasza (ur. 23 maja 1923 w Ujeznej, zm. 30 września 1993 w Krakowie) – polski inżynier, urzędnik kolejowy, wykładowca akademicki, profesor nauk technicznych.

Życiorys

Urodził się 23 maja 1923 w Ujeznej, w rodzinie kolejarza, syn Jana i Zofii Cebulak. Szkołę powszechną ukończył w Ujeznej, i gimnazjum w Jarosławiu.

W 1944 rozpoczął pracę w kolejnictwie na stanowisku dyżurnego ruchu w Tryńczy. Po ukończeniu kursu kolejowego w 1946 został dyżurnym ruchu w Żurawicy, w 1951 zastępcą naczelnika Oddziału Eksploatacji Kolei Państwowych w Nowym Sączu, w 1952 naczelnikiem wydziału w Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych w Krakowie. W latach 1955–1957 był dyrektorem III stopnia służby ruchu, a w 1957 został naczelnikiem oddziału parowozów.

W 1956 uzyskał tytuł inżyniera na Politechnice Warszawskiej. W latach 1960–1964 studiował zaocznie na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Krakowskiej. W 1962 został zastępcą dyrektora ds. eksploatacyjnych DOKP w Krakowie. W 1964 uzyskał tytuł magistra i został zastępcą dyrektora naczelnego Południowej Dyrekcji Okręgu Kolei Państwowych. W 1966 został wykładowcą w Katedrze Budowy Dróg Żelaznych na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Krakowskiej. W 1968 uzyskał tytuł doktora nauk technicznych. W 1969 został naczelnym dyrektorem Południowej Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych, oraz docentem kontraktowym, a w 1974 profesorem kontraktowym w Instytucie Dróg, Kolei i Mostów. W 1977 Rada Państwa mianowała go profesorem nadzwyczajnym nauk technicznych. W latach 1975–1981 był pierwszym dyrektorem Instytutu Organizacji i Techniki Transportu Kolejowego na Wydziale Transportu Politechniki Krakowskiej.

Prowadził badania naukowe dla Centralnego Ośrodka Badań i Rozwoju Kolejnictwa. Uczestniczył w modernizacji Dworca Centralnego w Warszawie. Był zaangażowany w budowę dworca PKP i PKS w Jarosławiu. Opublikował ponad 60 publikacji, współrealizator około 50 prac naukowo-badawczych. Członek rady naukowej Centralnego Ośrodka Badań i Rozwoju Techniki Kolejnictwa w Warszawie oraz rady techniczno-ekonomicznej przy Dyrektorze Generalnym PKP. W 1981 przeszedł na emeryturę.

Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

Odznaczenia

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1965)
• Zasłużony Kolejarz PRL (1974)
• złota i srebrna odznaka Przodujący Kolejarz PRL (1974)
• Medal XXX-lecia (1976)
• Medal 40-lecia Polski Ludowej (1985)
• Honorowa Odznaka Politechniki Krakowskiej (1964)
• złota odznaka za pracę społeczną dla m. Krakowa (1964)
• Przodujący Kolejarz Kolei Czechosłowackich (1968)
• Przodujący Kolejarz ZSRR (1969)
• Przodujący Kolejarz Kolei Węgierskich (1974)
• Medal za Zasługi dla Kolei Niemieckich NRD – kl. I (1971), kl. II (1975), kl. III (1979)