Edwin Płażek (chemik)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Edwin Płażek
Data i miejsce urodzenia

14 czerwca 1898
Wiedeń

Data i miejsce śmierci

25 listopada 1964
Wrocław

profesor nauk chemicznych
Specjalność: chemia organiczna
Alma Mater

Politechnika Lwowska

Doktorat

1926

Habilitacja

1931

Profesura

1936

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Politechnika Lwowska
Politechnika Wrocławska

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal 10-lecia Polski Ludowej

Edwin Stefan Płażek (ur. 14 czerwca 1898 w Wiedniu, zm. 25 listopada 1964 we Wrocławiu) – polski chemik, profesor zwyczajny.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Edwina Teodora Płażka i Stefanii z domu Wesołowskiej. Brat Feliksa. Jako ochotnik zaciągnął się do Wojska Polskiego w 1918 i uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Po zdemobilizowaniu zaczął studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Lwowskiej dyplom inżyniera chemika uzyskał 24 czerwca 1924. W 1926 obronił tytuł doktora nauk technicznych. W 1931 został habilitowany z zakresu chemii organicznej i jako zastępca profesora objął kierownictwo Katedry Chemii Ogólnej na Wydziale Rolniczo-Lasowym Politechniki Lwowskiej

W grudniu 1936 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego chemii ogólnej[1], w 1939 Politechnika Lwowska wystąpiła z wnioskiem o przyznanie mu tytułu profesora zwyczajnego, wojna przerwała te starania.

U kresu II wojny światowej w styczniu 1945 został aresztowany przez sowietów i był skierowany do pracy przymusowej. W toku przesiedleń Polaków ze Lwowa osiadł we Wrocławiu. Został prorektorem Politechniki Wrocławskiej. W sierpniu 1946 dostaje nominację na profesora zwyczajnego. W 1948 obejmuje kierownictwo Katedry Chemii Organicznej Politechniki Wrocławskiej pozostając na tym stanowisku do śmierci.

Został pochowany na cmentarzu św. Wawrzyńca we Wrocławiu.

Odznaczenia i ordery[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]