Czapla czarnonoga
| Ardea intermedia[1] | |||
| Wagler, 1829 | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
czapla czarnonoga | ||
| Synonimy | |||
|
| |||
| Podgatunki | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
 w sezonie lęgowym występuje przez cały rok poza sezonem lęgowym | |||
Czapla czarnonoga[4] (Ardea intermedia) – gatunek dużego ptaka z rodziny czaplowatych (Ardeidae).
Taksonomia i zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]
Wyróżniono trzy podgatunki A. intermedia[4][5][6]:
- czapla żółtogoleniowa (A. intermedia brachyrhyncha) – Afryka Subsaharyjska.
- czapla czarnonoga (A. intermedia intermedia) – subkontynent indyjski, południowe Chiny po Koreę Południową i środkową Japonię, Azja Południowo-Wschodnia po Wielkie Wyspy Sundajskie (Indonezja).
- czapla strojna (A. intermedia plumifera) – wschodnia Indonezja do Nowej Gwinei i Australii.
Autorzy Handbook of the Birds of the World (a tym samym Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody – IUCN) podnoszą taksony brachyrhyncha i plumifera do rangi gatunku[2][3][7][8].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Długość ciała 56–72 cm; rozpiętość skrzydeł 105–115 cm; masa ciała 400–500 g[2][9].
Białe pióra, mocny dziób, długa szyja. W szacie godowej długie ozdobne pióra na grzbiecie i piersi, skóra przed okiem zielona, dziób pomarańczowy lub czerwony, czerwone golenie. W szacie spoczynkowej brakuje ozdobnych piór. Dziób i naga skóra na głowie pomarańczowożółte, nogi czarne.
Ekologia i zachowanie[edytuj | edytuj kod]
Zamieszkuje płytkie, słodkie lub słone bagna. Część osiadła, niektóre koczują lub wędrują. Poluje, chodząc wolno, z uniesioną szyją. Lata, powoli uderzając skrzydłami, z szyją położoną na grzbiecie; w locie wygląda jak ptak z szerokimi skrzydłami o bardzo krótkiej szyi.
Lęgi[edytuj | edytuj kod]
Gnieździ się w dużych koloniach z innymi gatunkami ptaków. Gniazdo o luźnej strukturze budują oboje rodzice z patyków i łodyg trzcin. Umiejscowione jest zwykle w pobliżu wody – na drzewach, krzewach lub w szuwarach, zwykle na wysokości 3–6 metrów, czasem nawet do 20. Samica składa 2–4 jaja. Wysiadują oboje rodzice przez około 24–27 dni. Pisklęta karmione są przez rodziców zwracanym pokarmem. Uzyskują zdolność lotu po około 35 dniach od wyklucia[9].
Status[edytuj | edytuj kod]
IUCN od 2014 roku dzieli ten takson na trzy osobne gatunki, wszystkie zalicza do kategorii najmniejszej troski (LC, Least Concern). Globalny trend liczebności ich populacji uznawany jest za spadkowy, choć niektóre populacje mogą być stabilne, a trend liczebności niektórych nie jest znany[3][7][8].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Egretta intermedia, [w:] Integrated Taxonomic Information System [dostęp 2014-02-24] (ang.).
- ↑ a b c d Martínez-Vilalta, A., Motis, A. & Kirwan, G.M.: Intermediate Egret (Ardea intermedia). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2020. [dostęp 2020-02-21].
- ↑ a b c Ardea intermedia, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ a b Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Ardeidae Leach, 1820 - czaplowate - Herons (wersja: 2020-06-25). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-08-26].
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): IOC World Bird List (v11.2). [dostęp 2021-08-26]. (ang.).
- ↑ Czapla czarnonoga (Egretta intermedia). Avibase. [dostęp 2020-02-21].
- ↑ a b Ardea brachyrhyncha, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2021-08-26] (ang.).
- ↑ a b Ardea plumifera, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2021-08-26] (ang.).
- ↑ a b Nicole Bouglouan: Intermediate Egret Mesophoyx intermedia. [w:] oiseaux-birds.com [on-line]. [dostęp 2020-02-20]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Gosler Andrew: Atlas ptaków świata. Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 2000. ISBN 83-7073-059-0.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Zdjęcia, nagrania głosów i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).
- Intermediate Egret. [w:] HeronConservation [on-line]. The IUCN-SCC Heron Specialist Group. [dostęp 2020-02-21]. (ang.).