Eleonora Andegaweńska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Eleonora Andegaweńska
Ilustracja
Eleonora Andegaweńska, fragment mozaiki
Herb
królowa Sycylii
Dynastia

Andegawenowie (Kapetyngowie)

Rodzina

Andegawenowie

Data urodzenia

1289

Data śmierci

9 sierpnia 1341

Ojciec

Karol II Andegaweński

Matka

Maria Węgierska

Mąż

Fryderyk II Sycylijski

Dzieci

Piotr II Sycylijski
Roger
Manfred Aragoński
Konstancja Sycylijska
Elżbieta Sycylijska
Wilhelm II Aragoński
Jan
Katarzyna
Małgorzata Sycylijska

Rodzeństwo

Karol Martel
Małgorzata Andegaweńsk
Ludwik z Tuluzy
Robert I Mądry
Filip z Tarentu
Blanka Andegaweńska
Rajmund Berengar z Andrii
Jan
Tristan
Maria Andegaweńska
Piotr Tempesta
Jan z Durazzo (Gravina)
Beatrycze Andegaweńska

Eleonora Andegaweńska, fr. Éléonore d'Anjou, it. Eleonora d'Angiò-Sicilia (ur. sierpień 1289, zm. 9 sierpnia 1341) – królowa małżonka Fryderyka II Sycylijskiego. Członkini bocznej linii dynastii Kapetyngów, dziesiąte dziecko Karola II Andegaweńskiego, króla Neapolu oraz Marii Węgierskiej, córki króla Węgier Stefana V.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Eleonora po raz pierwszy wyszła za mąż w 1299 roku za Filipa z Toucy, syna Narjota z Toucy i Łucji z Trypolisu. Ich małżeństwo zostało rozwiązane 17 stycznia 1300 r. przez papieża Bonifacego VIII, ponieważ byli małżonkowie byli ze sobą spokrewnieni i nie poprosili papieża o zgodę na małżeństwo[1].

17 maja 1302 roku poślubiła po Fryderyka II Sycylijskiego. Jej ojciec i jej nowy mąż byli zaangażowani w wojnę o przewagę na Morzu Śródziemnym, a zwłaszcza na Sycylii i Mezzogiorno. Małżeństwo było częścią wysiłków dyplomatycznych mających na celu nawiązanie pokojowych stosunków, które doprowadziłyby do pokoju w Caltabellotta (19 sierpnia 1302 roku).

Pokój podzielił stare Królestwo Sycylii na część wyspiarską i część kontynentalną. Wyspa, zwana królestwem Królestwem Sycylii, przypadła i przeszła pod panowanie Fryderykowi, Mezzogiorno, zwane równocześnie Królestwem Sycylii, ale nazwane również dzisiaj Królestwem Neapolu, poszło pod panowanie Karola II. Tak więc pokój był formalnym uznaniem niespokojnego status quo.

Potomstwo Eleonory i Fryderyka[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Burgundy duchy. Mâcon & Beaujeu. Foundation for Medieval Genealogy. [dostęp 2018-12-28]. (ang.).