Erica Rossi

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Erica Rossi
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

20 listopada 1955
Bolzano

Wzrost

178 cm

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Włochy
Halowe mistrzostwa Europy
srebro Göteborg 1984 bieg na 400 m
Igrzyska śródziemnomorskie
złoto Casablanca 1983 sztafeta 4 × 400 m
złoto Latakia 1987 sztafeta 4 × 400 m
srebro Casablanca 1983 bieg na 400 m
srebro Latakia 1987 bieg na 400 m

Erica Rossi (ur. 20 listopada 1955 w Bolzano[1]) – włoska lekkoatletka, sprinterka, dwukrotna mistrzyni igrzysk śródziemnomorskich i dwukrotna olimpijka.

Kariera sportowa[edytuj | edytuj kod]

Specjalizowała się w biegu na 400 metrów. Odpadła w eliminacjach tej konkurencji oraz sztafety 4 × 400 metrów na igrzyskach olimpijskich w 1980 w Moskwie[1] oraz w półfinale biegu na 400 metrów na halowych mistrzostwach Europy w 1981 w Grenoble[2]. Wystąpiła w zawodach pucharu świata w 1981 w Rzymie, gdzie zajęła 5. miejsce w biegu na 400 metrów i w 6. miejsce w sztafecie 4 × 400 metrów[3]. Na mistrzostwach Europy w 1982 w Atenach zajęła 6. miejsce w sztafecie 4 × 100 metrów i odpadła w eliminacjach biegu na 400 metrów[4]. Odpadła w ćwierćfinale biegu na 400 metrów i eliminacjach sztafety 4 × 100 metrów na mistrzostwach świata w 1983 w Helsinkach[5].

Zdobyła złoty medal w sztafecie 4 × 400 metrów (w składzie: Cosetta Campana, Giuseppina Cirulli, Letizia Magenti i Rossi) oraz srebrny medal w biegu na 400 metrów na igrzyskach śródziemnomorskich w 1983 w Casablance[6][7]. Na halowych mistrzostwach Europy w 1984 w Göteborgu zdobyła srebrny medal w biegu na 400 metrów, przegrywając jedynie z Taťáną Kocembovą z Czechosłowacji, a wyprzedzając Rosicę Stamenową z Bułgarii[8]. Zajęła 6. miejsce w sztafecie 4 × 400 metrów i odpadła w eliminacjach biegu na 400 metrów na igrzyskach olimpijskich w 1984 w Los Angeles[1]. Na halowych mistrzostwach Europy w 1985 w Pireusie zajęła 4. miejsce w biegu na 400 metrów[9]. Startując w reprezentacji Europy zajęła 3. miejsce w sztafecie 4 × 400 metrów w zawodach pucharu świata w 1985 w Canberze[10].

Odpadła w półfinale biegu na 400 metrów na halowych mistrzostwach Europy w 1986 w Madrycie[11]. Na mistrzostwach Europy w 1986 w Stuttgarcie zajęła 5. miejsce w sztafecie 4 × 400 metrów i odpadła w półfinale biegu na 400 metrów[12]. Odpadła w eliminacjach sztafety 4 × 400 metrów na mistrzostwach świata w 1987 w Rzymie[13].

Ponownie zwyciężyła w sztafecie 4 × 400 metrów (w składzie: Campana, Cirulli, Nevia Pistrino i Rossi) oraz zdobyła srebrny medal w biegu na 400 metrów na igrzyskach śródziemnomorskich w 1987 w Latakii[6][7]. Odpadła w eliminacjach biegu na 800 metrów na halowych mistrzostwach Europy w 1988 w Budapeszcie[14].

Była mistrzynią Włoch w biegu na 400 metrów w latach 1976–1985 i 1987, w biegu na 800 metrów w 1985, w sztafecie 4 × 100 metrów w 1982 i 1984 oraz w sztafecie 4 × 400 metrów w 1980, 1983, 1984 i 1987[15][16]. W hali była mistrzynią Włoch w biegu na 200 metrów w 1982 i 1983 oraz w biegu na 400 metrów w latach 1980, 1981, 1984–1986 i 1988[17].

Była rekordzistką Włoch w biegu na 400 metrów z czasem 52,01 s (7 września 1982 w Atenach), w sztafecie 4 × 100 metrów z czasem 43,99 s (11 września 1982 w Atenach) i pięciokrotnie w sztafecie 4 × 400 metrów do wyniku 3:30,82 (11 sierpnia 1984 w Los Angeles)[18].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Erica Rossi [online], olympedia.org [dostęp 2021-11-12] (ang.).
  2. European Athletics Indoor Championships – Toruń 2021 Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 414 [dostęp 2021-11-12] (ang.).
  3. 1st IAAF/VTB Bank Continental Cup IAAF Statistics Handbook Split 2010 [online], IAAF, s. 62, 86 [dostęp 2021-11-12] [zarchiwizowane z adresu 2012-10-26] (ang.).
  4. Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 566, 568 [dostęp 2021-11-12] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
  5. IAAF World Athletics Championships Doha 2019 Statistics Handbook [online], World Athletics, s. 261, 365 [dostęp 2021-11-12] (ang.).
  6. a b Mediterranean Games [online], GBRAthletics [dostęp 2021-11-12] (ang.).
  7. a b Podio Internazionale dal 1908 al 2008. Donne [online], sportolimpico.it, 1 listopada 2008 [dostęp 2021-11-12] (wł.).
  8. European Athletics Indoor Championships – Toruń 2021 Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 424 [dostęp 2021-11-12] (ang.).
  9. European Athletics Indoor Championships – Toruń 2021 Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 428 [dostęp 2021-11-12] (ang.).
  10. 1st IAAF/VTB Bank Continental Cup IAAF Statistics Handbook Split 2010 [online], IAAF, s. 86–87 [dostęp 2021-11-12] [zarchiwizowane z adresu 2012-10-26] (ang.).
  11. European Athletics Indoor Championships – Toruń 2021 Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 431–432 [dostęp 2021-11-12] (ang.).
  12. Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 574, 577 [dostęp 2021-11-12] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
  13. IAAF World Athletics Championships Doha 2019 Statistics Handbook [online], World Athletics, s. 373 [dostęp 2021-11-12] (ang.).
  14. European Athletics Indoor Championships – Toruń 2021 Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 440 [dostęp 2021-11-12] (ang.).
  15. Italian Championships [online], GBRAthletics [dostęp 2021-11-12] (ang.).
  16. Campionati "assoluti" – donne. Tutti le campionesse italiane – 1923/2020 (Aggiornamento: 1° Gennaio 2021) [online], sportolimpico.it [dostęp 2021-11-12] (wł.).
  17. Italian Indoor Championships [online], GBRAthletics [dostęp 2021-11-12] (ang.).
  18. Janusz Waśko, John Brant, Györgyi Csiki, Andrzej Socha: Golden Century of IAAF Records. National Records Evolution 1912-2012. Zamość: 2013, s. 230, 363 i 372. ISBN 978-83-62033-30-0. (ang.).