Ernest Labrousse

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ernest Labrousse
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

16 marca 1895
Barbezieux-Saint-Hilaire

Data i miejsce śmierci

23 lub 24 maja 1988
Paryż

Zawód, zajęcie

historyk

Ernest Labrousse (ur. 16 marca 1895[1] w Barbezieux[2], zm. 23[1] lub 24 maja 1988 w Paryżu[1]) – francuski historyk specjalizujący się w historii społecznej i gospodarczej. Zaliczany do drugiej generacji Szkoły Annales. Był jednym z pionierów kliometrii.

Był synem handlarza[2]. Studiował historię na Sorbonie; studia przerwał wybuch I wojny światowej[1]. Zmobilizowany do wojska w 1914, rok później zakończył służbę i w dalszych latach wojny pracował jako nauczyciel w liceach[1]. W młodości działał w ruchu socjalistycznym[1]. W 1918 ożenił się[1]. W 1925 odszedł z partii komunistycznej skupiając się na działalności naukowej[1].

W 1932 przedstawił swoją pracę dyplomową na wydziale nauk prawniczych (Faculté de droit de Paris)[1][2]; była to jego najbardziej znana praca, Esquisse du mouvement des prix et des revenus en France au XVIIIe siècle[2]. Badał w niej ekonomiczne przyczyny kryzysu społecznego XVIII-wiecznej Francji oraz, szerzej, relację między ekonomią, społeczeństwem i polityką w dziejach[2]. Swoje tezy rozwinął w kolejnej pracy, obronionej tym razem na Faculté des lettres w 1943, pt.. La Crise de l ’économie française à la fin de l’ancien régime et au début de la Révolution, gdzie przedstawił ekonomiczno-społeczne tło wybuchu Rewolucji Francuskiej[1][2]. Swoim warsztatem badawczym, opartym na szerokiej analizie danych kwantytatywnych oraz na synergii historii i nauk społecznych, wpisywał się w założenia szkoły historiograficznej Annales[2]. W latach 70. i 80. współredagował wraz z Fernandem Braudelem czterotomową Histoire économique et sociale de la France[2].

Labrousse jako poprzedników, którzy najmocniej wpłynęli na charakter jego badań i sposób ich prowadzenia, wymieniał François Simianda, Karola Marksa i Alberta Aftaliona[2]. Do grona jego uczniów należeli m.in. Pierre Goubert, Pierre Vilar i Pierre Chaunu[2]. Od 1938 należał do kolegium redakcyjnego czasopisma "Annales"[1]

Był zatrudniony początkowo na École pratique des hautes études[1], a następnie na Sorbonie, na pozycji szefa Katedry Historii Społecznej i Ekonomicznej[2]. W 1964 roku został doktorem honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego[3].

Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Esquisse du mouvement des prix et des revenus en France au XVIIIe siècle,1933[2]
  • La Crise de l’économie française à la fin de l'ancien régime et au début de la Révolution, 1944[2]
  • Histoire économique et sociale de la France, 1970-1982[2]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l Justinien Raymond, LABROUSSE Ernest, [w:] Le Dictionnaire biographique, mouvement ouvrier, mouvement social [online], 28 listopada 2021 [dostęp 2023-04-10] (fr.).
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n Mark Potter, Ernest Labrousse (1895 – 1988), [w:] Philip Daileader, Philip Whalen (red.), French Historians 1900-2000. New Historical Writing in Twentieth-Century France, Wiley-Blackwell, 2010, s. 360-370, DOI: 10.1002/9781444323658.ch24, ISBN 978-1-405-19867-7 (ang.).
  3. ↑ Doktorzy honoris causa Uniwersytet Jagielloński w Krakowie

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ernest_Labrousse&oldid=73140687”