Przejdź do zawartości

Esther Vilar

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Esther Vilar
Ilustracja
Esther Vilar (1977)
Data i miejsce urodzenia

16 września 1935
Buenos Aires

Dziedzina sztuki

literatura

Esther Vilar (ur. 16 września 1935 w Buenos Aires) – argentyńska i niemiecka pisarka i dramaturg. Z wykształcenia jest lekarzem.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się w Argentynie jako Esther Margareta Katzen, córka niemieckich emigrantów, którzy uciekli z Niemiec, ze względu na żydowskie pochodzenie jej ojca, po dojściu Hitlera do władzy[1]. Studiowała medycynę na Uniwersytecie w Buenos Aires. W 1960 wyjechała na stypendium do Niemiec Zachodnich, aby kontynuować studia z zakresu psychologii i socjologii oraz przez rok pracowała jako lekarka w bawarskim szpitalu. W 1961 roku zrezygnowała z tego i od tego czasu pracowała jako tłumacz medyczny, pracownik w wytwórni termometrów, ekspedientka i sekretarka. Wyszła za niemieckiego pisarza Klausa Wagna, z którym ma syna Martina[2]. W 1971 wydała swoją najbardziej znaną książkę Tresowany mężczyzna, zawierającą tezę, że to kobiety kontrolują mężczyzn na swoją korzyść[2]. Pozycja spotkała się z negatywnym odbiorem wśród ruchu feministycznego. Autorka została pobita przez cztery kobiety, zniszczono biuro jej wydawnictwa, a także dokonywano wandalizmów w jej domu. Po kolejnym napadzie na dom wyemigrowała do Szwajcarii[1].

Wybrane dzieła

[edytuj | edytuj kod]
  • Starość jest piękna. Warszawa: ADiT 2008.
  • Tresowany mężczyzna (niem. Der dressierte Mann)
  • Das polygame Geschlecht
  • Das Ende der Dressur
  • Amerykańska papieżyca (niem. Die Antrittsrede der amerikanischen Päpstin)
  • Der betörende Glanz der Dummheit
  • Die Mathematik der Nina Gluckstein
  • Die 25-Stunden-Woche: Arbeit und Freizeit in einem Europa der Zukunft / Die 5-Stunden-Gesellschaft
  • Die Erziehung der Engel
  • Die Lust an der Unfreiheit
  • Heiraten ist unmoralisch
  • Denkverbote
  • Rositas Haut
  • Die sieben Feuer von Mademoiselle

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Nazywano ją seksistką i faszystką. encyklopediateatru.pl. [dostęp 2022-12-05]. (pol.).
  2. a b She Says It's the Men Who Are Enslaved. nytimes.com. [dostęp 2022-12-05]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]