Farbownik lazurowy
|
||
 |
||
| Systematyka[1] | ||
| Domena | eukarionty | |
| Królestwo | rośliny | |
| Klad | rośliny naczyniowe | |
| Klad | Euphyllophyta | |
| Klad | rośliny nasienne | |
| Klasa | okrytonasienne | |
| Klad | klad astrowych | |
| Rodzina | ogórecznikowate | |
| Rodzaj | farbownik | |
| Gatunek | farbownik lazurowy | |
| Nazwa systematyczna | ||
| Anchusa azurea Mill. Gard. dict. ed. 8: Anchusa no. 9. 1768 |
||
| Synonimy | ||
|
A. italica Retz |
||
Farbownik lazurowy (Anchusa azurea Mill.) – gatunek byliny z rodziny ogórecznikowatych. W naturze występuje w rejonie Morza Śródziemnego i Czarnego: w południowej, środkowej (Węgry) i wschodniej Europie, na Wyspach Kanaryjskich, Maderze, oraz w zachodniej, środkowej Azji i na Kaukazie[2]. W Polsce występuje jedynie jako efemerofit[3].
Morfologia i biologia[edytuj]
- Pokrój
- Bylina o wysokości do 1-1,2 m i szerokości do 60 cm[4]. Roślina miododajna.
- Liście
- Pędy i liście szorstko owłosione.
- Kwiaty
- Rozgałęzione kwiatostany ciemnoniebieskich kwiatów z białym oczkiem. Kwitnie wczesnym latem.
Zastosowanie[edytuj]
Ze względu na ładny kolor kwiatów i obfite kwitnienie jest w niektórych krajach uprawiana jako roślina ozdobna[4]. Może być uprawiana również w Polsce, jest bowiem całkowicie mrozoodporna (nadaje się do stref 3-9)[4]. Uprawia się kilka odmian, np. `Morning Glory` o kwiatach intensywnie niebieskich, `Opal` o kwiatach jasnoniebieskich, `Loddon Royalist` o kwiatach ciemnoniebieskich[4]. Nadaje się do ogródków skalnych na obwódki rabat. Lubi miejsca słoneczne, głęboką, żyzną i przepuszczalną glebę[4]. Najłatwiej jest rozmnażać ją przez podział.
Przypisy
- ↑ Stevens P.F.: Angiosperm Phylogeny Website (ang.). 2001–. [dostęp 2010-03-22].
- ↑ Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2010-03-26].
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa, Adam Zając, Maria Zając: Vascular Plants of Poland - A Checklist. Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski. Instytut Botaniki PAN im. Władysława Szafera w Krakowie, 1995. ISBN 83-85444-38-6.
- ↑ a b c d e Geoff Burnie i inni: Botanica. Rośliny ogrodowe. Könemann, 2005. ISBN 3-8331-1916-0.
