Przejdź do zawartości

Favratia zoysii

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Favratia zoysii
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

astropodobne

Rząd

astrowce

Rodzina

dzwonkowate

Rodzaj

Favratia

Gatunek

Favratia zoysii

Nazwa systematyczna
Favratia zoysii (Wulfen) Feer
Bot. Jahrb. Syst. 12: 610 (1890)[3]
Synonimy
  • Campanula zoysii Wulfen[3]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4]

Favratia zoysiigatunek roślin z rodziny dzwonkowatych reprezentujący monotypowy rodzaj Favratia. Jest endemitem południowo-wschodnich Alp – rośnie w Austrii, Włoszech i Słowenii[3]. Występuje w szczelinach skał wapiennych zwykle w przedziale wysokości od 1400 do 2500 m n.p.m.[5][6]

Jest rośliną uprawianą jako ozdobna w ogrodach skalnych[7], aczkolwiek niełatwa w uprawie na nizinach[8].

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]
Pokrój
Bylina kępowa[8] o kłączu podziemnym płożącym i rozgałęzionym, z którego wyrastają wzniesione łodygi osiągające zwykle 5–10 cm wysokości. Pędy są niemal nagie i zawierają białawy sok mleczny[5].
Liście
Dolne ogonkowe o blaszce zaokrąglonej do jajowate, wyższe węższe[5], gładkie[8].
Kwiaty
Pojedynczo wyrastające na szczycie pędów lub w kątach liści. Kielich 5-działkowy. Korona jasnoniebieska, urnowata, na końcu z bardzo krótkimi, wolnymi łatkami[9], do 2 cm długości[8]. Pręciki schowane w rurce, o nitkach rozszerzonych u nasady. Zalążnia trójkomorowa (rzadko dwukomorowa) z szyjką słupka schowaną w rurce korony, zagiętą ku górze. Miodników brak[9].
Owoce
Wzniesione torebki otwierające się otwierające się z boków trzema porami w części szczytowej. Nasiona są liczne i drobne[9].

Uprawa

[edytuj | edytuj kod]

Najlepiej rośnie w szczelinach skał wapiennych i na tufach wapiennych z wodą podsiąkającą od dołu. Źle znosi bezpośrednie i mocne nasłonecznienie, stąd powinna być sadzona na stanowiskach o ekspozycji wschodniej, a jeśli od południa to w miejscu ocienionym. Roślina chętnie zgryzana przez ślimaki[8].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI10.1371/journal.pone.0119248, PMID25923521, PMCIDPMC4418965 [dostęp 2022-01-01] (ang.).
  2. Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2022-01-01] (ang.).
  3. a b c Favratia zoysii (Wulfen) Feer. [w:] Plants of the World online [on-line]. Royal Botanic Gardens, Kew. [dostęp 2022-01-01].
  4. Favratia zoysii, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  5. a b c Gerd Stopp: Favratia: Zoisglockenblume. [w:] Blatt und Blute [on-line]. 2018. [dostęp 2022-01-01].
  6. Campanula zoysii Wulfen. [w:] Catalogazione floristica per la didattica [on-line]. [dostęp 2022-01-01].
  7. David J. Mabberley, Mabberley’s Plant-Book, Cambridge: Cambridge University Press, 2017, s. 360, DOI10.1017/9781316335581, ISBN 978-1-107-11502-6, OCLC 982092200.
  8. a b c d e Eugeniusz Radziul, Poradnik kolekcjonera: skalniaki, Zysk i S-ka Wydawnictwo (red.), Poznań: Zysk i S-ka Wydawnictwo, [cop. 2015], s. 124, ISBN 978-83-7785-492-1, OCLC 909995457.
  9. a b c K. Kubitzki (red.): The Families and Genera of Vascular Plants. VIII. Flowering Plants. Eudicots. Berlin, Heidelberg, New York: Springer-Verlag, 2007, s. 42. ISBN 978-3-540-31050-1.