Przejdź do zawartości

Fenek pustynny

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Fenek)
Fenek pustynny
Vulpes zerda[1]
(Zimmermann, 1780)
Ilustracja

dźwięk wydawany przez fenka
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

drapieżne

Podrząd

psokształtne

Rodzina

psowate

Rodzaj

lis

Gatunek

fenek pustynny

Synonimy
  • Fennecus zerda (Zimmermann, 1780)
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Zasięg występowania
Mapa występowania

Fenek pustynny[3], fenek[4] (Vulpes zerda), lis pustynny – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych (Canidae).

Występowanie

[edytuj | edytuj kod]

Występuje na suchych i pustynnych terenach Półwyspu Arabskiego i północnej Afryki[5]. Będąc najmniejszym przedstawicielem rodziny psowatych, uchodzi za największego ssaka drapieżnego Sahary.

Charakterystyka

[edytuj | edytuj kod]

Wygląd

[edytuj | edytuj kod]

Osiąga 30–40 cm długości, samce ważą ok. 1,5 kg, samice ok. 0,8 kg[6]. Ma charakterystyczne, duże uszy, dorastające do 15 cm, dzięki którym ma dobry słuch i może efektywnie chłodzić ciało.

Rozmnażanie

[edytuj | edytuj kod]

Ruję odbywają zimą, ciąża trwa 50-55 dni, małe rodzą się w marcu lub kwietniu, 1-6 w miocie[6]. Ważą po 25-28 g i mierzą 10 cm długości, z czego połowa przypada na ogon. Początkowo srebrzysto-czarne, po 2 tygodniach zmieniają ubarwienie futra na beżowe, a w wieku 3 miesięcy uzyskują puszysty długi ogon z czarnym końcem oraz gęste, długie i jasnobrązowe futro typowe dla osobników dorosłych. Żyją do 10 lat w warunkach naturalnych, a w niewoli do 12 lat[6].

Styl życia

[edytuj | edytuj kod]

Fenki są zwierzętami społecznymi. Żyją w grupach do 10 osobników. Zwierzęta te są terytorialne i pilnują swojego obszaru polowań, znacząc je odchodami[7].

Fenki mają łagodne usposobienie i łatwo je oswoić. Często spotykane są w hodowlach prywatnych. Najwięcej fenków mieszka na Saharze, w jej środkowej części.

Prowadzi nocny tryb życia. Śpi za dnia, w piasku Sahary. Kopie norki, a od nich kilka dróg ewakuacji. Ściany wzmacnia roślinami, piórami i sierścią. Jedną norkę zamieszkuje kilka osobników.

Żeruje nocą. Poluje na chrząszcze, ptaki i jaszczurki, zjada też jaja. Rośliny są dla niego źródłem wody, bez której potrafi przetrwać naprawdę długo[6].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Vulpes zerda, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. T. Wacher, K. Bauman, F. Cuzin, Vulpes zerda, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015, wersja 2015.1 [dostęp 2015-07-13] (ang.).
  3. Systematyka i nazwy polskie za: Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 151. ISBN 978-83-88147-15-9.
  4. K. Kowalski (redaktor naukowy), A. Krzanowski, H. Kubiak, G. Rzebik-Kowalska, L. Sych: Ssaki. Wyd. IV. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991, s. 72, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0637-8.
  5. Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Vulpes zerda. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 24 października 2009]
  6. a b c d R. & P. Myers Adams, Vulpes zerda [online], (On-line), Animal Diversity Web, 2004 [dostęp 2010-01-19] (ang.).
  7. Fennec Fox [online], Wild Life Learning Center, 12 lipca 2006 [dostęp 2020-06-15] [zarchiwizowane z adresu 2020-06-15] (ang.).