Franciszek Czaki (dziennikarz)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Franciszek Czaki
Efroim Czaki
Franciszek Młot, Franciszek Czerski
Data i miejsce urodzenia

4 października 1874
Sanok

Data i miejsce śmierci

16 września 1935
Wiedeń

Miejsce spoczynku

Cmentarz Centralny w Wiedniu

Zawód, zajęcie

dziennikarz

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Krzyż Oficerski Odznaki Honorowej za Zasługi

Franciszek Czaki, właśc. Efroim Czaki (ur. 4 października 1874 w Sanoku, zm. 16 września 1935 w Wiedniu) – dziennikarz, satyryk, działacz socjalistyczny pochodzenia żydowskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 4 października 1874 w Sanoku[1][2][3]. Studiował na kierunkach prawa na Wydziale Prawa i medycyny na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Franciszkańskiego we Lwowie[4][3]. W młodości zaangażował się w działalność ruchu socjalistycznego[4]. Działał w ramach partii politycznych PPSD (oddział lwowski od 1893[4]), PPS. Został dziennikarzem socjalistycznym[4]. Po przenosinach ze Lwowa do Krakowa od 1897 współpracował z czasopismem „Naprzód”, którego był administratorem od 1898[4]. Uchodził wtedy za jednego z najsprawniejszych agitatorów politycznych Zachodniej Galicji[4]. Współpracował też z pismami warszawskimi[3].

Używając pseudonimów („Franciszek Czerski”, „Franciszek Młot”[4][3]) publikował broszury agitacyjne wspierające ruch socjalistyczny. W 1903 w Krakowie był jednym z założycieli młodopolskiego pisma satyrycznego pod nazwą „Liberum Veto”, które redagował[4][3]. W latach 1907–1910 pełnił funkcję redaktora naczelnego pisma „Głos” we Lwowie, w latach 1911–1912 był zastępcą redaktora naczelnego pisma „Gazeta Wieczorna”, później został korespondentem tego pisma z Wiednia[3]. Przed 1913 został zatrudniony w Biurze Literackim Ministerstwa Spraw Zagranicznych w Wiedniu, gdzie prowadził polski referat publicystyczny[5][6][4]. Po zakończeniu I wojny światowej w 1919 rozpoczął pracę w polskiej służbie[3]. Był zatrudniony jako korespondent w delegaturze Polskiej Agencji Telegraficznej w Wiedniu, gdzie był przedstawicielem, a potem dyrektorem tejże filii PAT-u[6][4][3]. Na początku 1935 został dyrektorem filii PAT-u w Wilnie[5][4][3].

W Wiedniu przeszedł na wiarę rzymskokatolicką[1]. W czerwcu 1935 przebywał na urlopie w Wiedniu i tam zachorował[5]. Zmarł 16 września 1935 w jednym z sanatoriów w Wiedniu[7][5][6][8][3]. Został pochowany 19 września na Cmentarzu Centralnym w Wiedniu[9][10][8]. Był żonaty, miał dwoje dzieci[5].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Czerwony katechizm (1900, wyd. Latarnia, Kraków; kilka wydań)[4]
  • Precz z militaryzmem (1900, wyd. Latarnia, Kraków)[4]
  • Worek judaszów czyli Rzecz o klerykalizmie (1903; wznowienia,w tym trzecie w 1919)[4][3]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Księga chrztów 1870–1882. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. s. 3 (osobna karta).
  2. Andrzej Potocki: Żydzi w Podkarpackiem. Rzeszów: Libra, 2004, s. 172. ISBN 83-89183-05-6.
  3. a b c d e f g h i j k Franciszek Czaki (Efroim). jhi.pl. [dostęp 2021-10-06]. Andrzej Żbikowski: Franciszek Czaki (Efroim). sztetl.org.pl. [dostęp 2021-10-06].
  4. a b c d e f g h i j k l m n Leon Wasilewski. Franciszek Czaki. „Robotnik”. Nr 216, s. 3, 21 września 1935.  Franciszek Czaki. „Naprzód”. Nr 293, s. 3, 22 września 1935. 
  5. a b c d e f Publizist Franz Czaki gestorben. „Neues Wiener Journal”. Nr 15024, s. 9, 17 września 1935. (niem.). 
  6. a b c Todesfälle. „Kleine Volks-Zeitung”. Nr 258, s. 6, 18 września 1935. (niem.). 
  7. Der Publizist Franz Czaki gestorben. „Salzburger Chronik für Stadt und Land”. Nr 214, s. 7, 17 września 1935. (niem.). 
  8. a b c Pogrzeb ś. p. red. Czakiego. „Gazeta Lwowska”. Nr 216, s. 1, 21 września 1935. 
  9. Die Leichenfeier für Franz Czaki. „Der Wiener Tag”. Nr 4406, s. 7, 17 września 1935. (niem.). 
  10. Todesfälle. „Neues Wiener Journal”. Nr 15027, s. 9, 20 września 1935. (niem.). 
  11. M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 346 „za zasługi na polu pracy propagandowo-prasowej”.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]