Franciszek Dembiński (zm. 1788)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Franciszek Dembiński
Herb
Nieczuja
Data śmierci

1788

Odznaczenia
Order Świętego Stanisława (Rzeczpospolita Obojga Narodów)

Franciszek Dembiński herbu Nieczuja (zm. w 1788 roku) – chorąży bracławski w 1750 roku, podczaszy wiślicki w 1748 roku, konsyliarz konfederacji radomskiej, poseł województwa krakowskiego na Sejm Repninowski[1], konsyliarz konfederacji barskiej województwa krakowskiego, poseł krakowski na Sejm Rozbiorowy 1773-1775[2], starosta pieczonowski w 1773 roku[3].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1764 roku podpisał elekcję Stanisława Augusta Poniatowskiego[4]. W załączniku do depeszy z 2 października 1767 roku do prezydenta Kolegium Spraw Zagranicznych Imperium Rosyjskiego Nikity Panina, poseł rosyjski Nikołaj Repnin określił go jako posła właściwego dla realizacji rosyjskich planów na sejmie 1767 roku[5]. Członek konfederacji 1773 roku[6]. Poseł na sejm 1780 roku z województwa krakowskiego[7].

Był kawalerem Orderu Świętego Stanisława w 1787 roku[8].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Antoni Sozański, Imienne spisy osób duchownych, świeckich i wojskowych, które w pierwszych ośmiu latach panowania króla Stanisława Poniatowskiego od 1764-1772 r. w rządzie lub przy administracyi Rzeczypospolitéj udział brały [...]. Cz. 1, Tablice i rejestr, Kraków 1866, s. 33.
  2. Ryszard Chojecki, Patriotyczna opozycja na sejmie 1773 r., w: Kwartalnik Historyczny, LXXIX, nr 3, 1972, s. 560.
  3. Piotr Skowroński, Zmagania o kształt osobowy sejmu 1773–1775, w: Kwartalnik Historyczny 2020, T. 127, nr 2, s. 249.
  4. Rodzina, herbarz szlachty polskiej, t. III, Warszawa 1906, s. 130..
  5. Носов Б. В. Установление российского господства в Речи Посполитой. 1756–1768 гг. Moskwa, 2004, s. 663.
  6. Ryszard Chojecki, Patriotyczna opozycja na sejmie 1773 r., w: Kwartalnik Historyczny, LXXIX, nr 3, 1972, s. 560.
  7. Dyaryusz Seymu Ordyngo [!] Warszawskiego Roku 1780 Dnia 2go Pazdziernika Zaczętego, z Wyrażeniem Posłow, Sessyi, Projektow, Mow, &c., Grodno 1780, s. 4.
  8. Herbarz polski, t. IV, Warszawa 1901, s. 197.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]