Fred Lipsius
 Fred Lipsius | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Aktywność |
od 1964 |
| Wydawnictwo |
ITI Records, MJA Records |
| Powiązania | |
| Strona internetowa | |
Fred Lipsius (ur. 19 listopada 1943 w Bronxie) – amerykański muzyk i aranżer, członek zespołu Blood, Sweat and Tears (1967–1971). Absolwent oraz profesor Berklee College of Music (1984–2020)
Trzykrotnie zdobył Nagrodę Grammy, a siedmiokrotnie był do niej nominowany.
Autor szeregu książek poświęconych jazzowi.
Życiorys i kariera muzyczna[edytuj | edytuj kod]
Początki[edytuj | edytuj kod]
Fred Lipsius urodził się 19 listopada 1943 roku w Bronxie[1] jako syn Bernarda i Corrine Lipsius[2]. Był jednym z ich trojga dzieci i jedynym uzdolnionym muzycznie członkiem rodziny. Kiedy miał około siedmiu lat, zobaczył Louisa Armstronga i jego zespół w telewizji. Powiedział wówczas matce, że też chce tak grać[3]. W wieku 9 lat zaczął grać na klarnecie, będąc uczniem gimnazjum grał na saksofonach altowym i tenorowym[1]. Jego ulubionymi saksofonistami altowymi byli: Charlie Parker, Sonny Stitt i Cannonball Adderley. Z saksofonistów tenorowych słuchał Sonny’ego Rollinsa i Johna Coltrane’a[3]. Jako student nowojorskiej High School of Music & Art grał na fortepianie[1].
Naukę kontynuował w Berklee School of Music (1961–62), po czym koncertował z Billym Fellowsem, Ron Metcalfe Orchestra. Prowadził również własny zespół[1].
Blood, Sweat and Tears[edytuj | edytuj kod]
W lipcu 1967 roku został członkiem jazz-rockowego zespołu Blood, Sweat & Tears[4], nazywanego niekiedy Blood, Sweat & Jews, jako że składał się częściowo z muzyków żydowskiego pochodzenia (obok Lipsiusa byli to między innymi: Al Kooper, Bobby Colomby, Steve Katz i Lew Soloff)[5].
Obok saksofonu Lipsius grał również na fortepianie. Jako członek zespołu zdobył dziewięć złotych płyt, nagrodę Grammy za aranżację przeboju „Spinning Wheel”, a także nagrodę Grammy w kategorii: Najlepszy Album Roku. Aranżował i współaranżował również przeboje „Hi-De-Ho” i „You've Made Me So Very Happy”[1].
Późniejsza działalność[edytuj | edytuj kod]
Po odejściu z Blood, Sweat & Tears grał z takimi muzykami jak: Cannonball Adderley, Thelonious Monk, Zoot Sims, Eddie Gomez, Al Foster, George Mraz, Rodney Jones, Randy Brecker i inni[1].
W 1982 roku dołączył do grupy wspierającej duet Simon & Garfunkel po wznowieniu przez muzyków działalności. Zespół koncertował przez siedem tygodni w Europie i Japonii. Po zakończeniu trasy, za namową swojego przyjaciela, gitarzysty Rodneya Jonesa, Lipsius postanowił nagrać swój pierwszy album jazzowy. Został on wydany na winylu w 1984 roku pod tytułem Distant Lover(s), a na płycie CD w 1995 roku pod zmienionym tytułem, Dreaming Of Your Love[6].
W 1988 i 1989 roku napisał 11 artykułów na temat improwizacji dla Saxophone Journalv.
Zimą 1993 i w 1994 roku koncertował w Nowym Jorku z Alem Kooperem oraz z byłymi członkami Blood, Sweat & Tears[1].
W 1997 roku zagrał na saksofonie altowym na płycie Petera Welkera Para "Peachy"[7], a 1999 roku – na plycie Davida Claytona-Thomasa, Bloodlines[8].
Od około 2004 roku zagrał w ponad 100 domach opieki, szpitalach psychiatrycznych i domach seniora[a], grając na saksofonie altowym i pianinie i rozmawiając z ludźmi[9].
Działalność pozamuzyczna[edytuj | edytuj kod]
Od około 2004 roku zaczął tworzyć cyfrowe dzieła sztuki przy użyciu Photoshopa. Stworzył ponad 4000[a] tych dzieł, wiele z nich pod wpływem twórczości swojego ojca[9].
Edukacja[edytuj | edytuj kod]
Jest absolwentem Berklee College of Music[10]. W latach 1984–2020 był jej profesorem[3].
Książki[edytuj | edytuj kod]
- The Complete Book on Creative Improvisation
- Blues and Rhythm Changes
- Improvising Jazz Lines
- Two-Five Jazz Lines
- Reading Key Jazz Rhythms[10]
- The Tree With Many Colors[3]
Nagrody i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]
- Nagroda Grammy – 3 zdobyte, 7 nominacji[11].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g ABOUT FRED. fredlipsius.com. [dostęp 2023-06-14]. (ang.).
- ↑ DAD & MOM. fredlipsius.com. [dostęp 2023-06-14]. (ang.).
- ↑ a b c d The Woodstock Whisperer/Jim Shelley: Saxophonist Fred Lipsius. alkooper.com. [dostęp 2023-06-14]. (ang.).
- ↑ Bruce Eder: Blood, Sweat & Tears Biography. AllMusic. [dostęp 2023-06-14]. (ang.).
- ↑ Seth Rogovoy: The Secret Jewish History Of Woodstock. The Forward. [dostęp 2023-06-14]. (ang.).
- ↑ Geoff Wills: Blood, Sweat And Fred. Jazz Journal. [dostęp 2023-06-14]. (ang.).
- ↑ Peter Welker – Para "Peachy". Discogs. [dostęp 2023-06-14]. (ang.).
- ↑ David Clayton-Thomas – Bloodlines. Discogs. [dostęp 2023-06-14]. (ang.).
- ↑ a b Skip Spratt: Fred Lipsius – MiniView. SaxShed.com. [dostęp 2023-06-14]. (ang.).
- ↑ a b Fred Lipsius. college.berklee.edu. [dostęp 2023-06-14]. (ang.).
- ↑ The Recording Academy: Fred Lipsius. Grammy.com. [dostęp 2023-06-14]. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Fred Lipsius w bazie Discogs.com (ang.)
- Fred Lipsius w bazie IMDb (ang.)