Frydrychowscy herbu Kornicz
 Kornicz | |
| Region | |
|---|---|
| Gniazdo rodzinne | |
| Protoplasta |
Niczko Rusin z Frydrychowic |
| Pierwsza wzmianka |
1364 |
Frydrychowscy herbu Kornicz – polska rodzina szlachecka pochodzenia ruskiego.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Frydrychowscy wywodzili się z Korniczów, rodu rycerskiego pochodzenia ruskiego, którego przedstawiciele przed 1364 r. osiedlili się w księstwie oświęcimskim. Nazwisko Frydrychowscy przyjęła jedna z odnóg rodu od nazwy miejscowej Frydrychowice w XV w. (Inni Kornicze w ziemi oświęcimskiej i zatorskiej to m.in. rodziny Inwałdzkich, Laskowskich, Porębskich). Protoplastą Frydrychowskich był Niczko Rusin z Frydrychowic (Rutheno de Fridrichow), wzmiankowany w dokumencie z 1364 r. Nie jest zatem prawdą - jak utrzymywały wcześniejsze opracowania - że przybyli na pogranicze małopolsko-śląskie dopiero za czasów Zygmunta Korybutowicza, tj. w czasie wojen husyckich.
Byli właścicielami m.in. Frydrychowic (jako swego gniazda rodowego), Przybradza, Tomic oraz Radoczy[1]. W swych majątkach prowadzili m.in. gospodarkę stawową. Frydrychowscy odznaczyli się również jako oddani żołnierze, uczestnicząc w 1531 r. w kampanii obertyńskiej. Oprócz księstw oświęcimskiego i zatorskiego występowali także na Śląsku, w ziemi cieszyńskiej i pszczyńskiej. W 1410 Janusz z Frydrychowic w nagrodę zasług otrzymał od Jagiełły 60 grzywien na wsi Miłasze w powiecie bieckim.
Najsłynniejszymi postaciami z rodu byli Jan Frydrychowski, kanonik krakowski, Mikołaj Frydrychowski, wojski oświęcimski, Jan Frydrychowski, podstarości zatorski, a także Tobiasz Aleksy Frydrychowski, komornik księstw oświęcimskiego i zatorskiego, wykształcony w Akademii Krakowskiej, o którym Kasper Niesiecki pisał, że był to „człowiek w prawie koronnem umiejętności wielkiej”. W XVIII w. rodzina utraciła wcześniejsze znaczenie.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ J. Krzepela, Księga rozsiedlenia rodów ziemiańskich w dobie jagiellońskiej, cz. 1: Małopolska, Kraków 1915, s. 286, podaje, że w latach 1564-1585 posiadali ponadto Lencze Górne, Lgotę i Zelczynę.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- K. Niesiecki, Herbarz polski, wyd. J. N. Bobrowicz, t. IV, Lipsk 1839.
- J. Krzepela, Księga rozsiedlenia ziemiaństwa w dobie jagiellońskiej, Kraków 1915.
- Katalog archiwum Opactwa Cystersów w Mogile, wyd. K. Kaczmarzyk, G. Kowalski, Kraków 1919.
- J. Krzepela, Małopolskie rody ziemiańskie, cz. I, Kraków 1928.
- R. Rauscher, Soudní knihy osvětimské a zátorské z r. 1440-1562, Praha 1931.
- Akta sejmikowe województwa krakowskiego, t. I, wyd. S. Kutrzeba, Kraków 1932.
- Słownik historyczno-geograficzny województwa krakowskiego w średniowieczu, red. J. Wiśniewski, cz. I, Wrocław 1986.
- R. Sękowski, Herbarz szlachty śląskiej, t. II, Katowice 2002.