Generalna Konfederacja Pracy
 Logo CGT | |
| Państwo | |
|---|---|
| Siedziba | |
| Data założenia | |
| Rodzaj stowarzyszenia | |
| Zasięg |
Hiszpania |
| Strona internetowa | |
Generalna Konfederacja Pracy (hiszp. Confederación General del Trabajo, CGT) – hiszpańska federacja związków zawodowych.
Historia[edytuj | edytuj kod]
CGT powstała po rozłamie wewnątrz anarchistycznej Krajowej Konfederacji Pracy (CNT). W 1979, po demokratycznej transformacji ustrojowej w Hiszpanii, na pierwszym kongresie CNT, doszło do zasadniczego sporu dotyczącego wyborów związkowych. Wybory pozwalały hiszpańskim robotnikom wybierać delegatów związkowych do komitetów fabrycznych co cztery lata. Niektórzy uważali to za powrót do idei anarchosyndykalizmu, ale bardziej ortodoksyjni w organizacji uznali takie rozwiązanie za „interwencję rządu w stosunki pracy i kapitału”. Jako jeden z argumentów przywoływano m.in. możliwość otrzymania środków państwowych w związku z tego typu sposobem wybierania przedstawicieli[1].
Po wewnętrznym konflikcie obie strony konfliktu rozdzieliły się, przez co istniały dwie oddzielne organizacje o nazwie CNT. Walczyły one między sobą o własność nazwy CNT. W 1989 w sądzie zwyciężyła grupa ortodoksyjna, a renowatorzy przyjęli nazwę CGT[1].
CGT bierze udział w wyborach związkowych od 1989, otrzymując czwartą największą liczbę głosów, zaraz za CC.OO., UGT i CSIF[2]. W 2018 związek liczył 85 000 członków[3].
Członkostwo międzynarodowe[edytuj | edytuj kod]
W latach 2001–2005 CGT zwołało i koordynowało międzynarodową anarchosyndykalistyczną i anarchokomunistyczną organizację Solidaridad Internacional Libertaria (SIL) z około 22 uczestniczącymi organizacjami, zwłaszcza z Hiszpanii, Francji, Włoch i Szwecji. Została założona w kwietniu 2001 po międzynarodowym spotkaniu zwołanym przez CGT w Madrycie. Odbyli jeszcze dwa spotkania, w Genui w lipcu 2001 przeciwko G-8 oraz w Sewilli w czerwcu 2002, aby zaprotestować przeciwko szczytowi Unii Europejskiej. Utworzenie SIL zostało odrzucone przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Pracowników (AIT), które zarzuciło promotorom (poza CGT, również Centralna Organizacja Szwedzkich Robotników ze Szwecji oraz Narodowa Konfederacja Pracy) utworzenie tej organizacji jako jedną z kilku prób podjętych od końca lat dziewięćdziesiątych, by nazwać „anarchosyndykalizmem” praktyki biurokratycznego reformizmu[4].
Obecnie CGT jest stowarzyszone z Czerwono-Czarną Koordynacją, międzynarodową siecią syndykalistycznych związków zawodowych[5][6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Chris Ealham, Living Anarchism: José Peirats and the Spanish Anarcho-Syndicalist Movement, AK Press, 14 grudnia 2015, ISBN 978-1-84935-238-3.
- ↑ Alfredo Pascual, Del 8M a Amazon: CNT y CGT resucitan a costa de los dinosaurios sindicales [online], elconfidencial.com, 25 marca 2018 [dostęp 2022-04-08] [zarchiwizowane z adresu 2022-04-08] (hiszp.).
- ↑ Los sindicatos recuperan afiliados por segundo año, tras la fuga de la crisis [online], www.efe.com [dostęp 2022-04-08] [zarchiwizowane z adresu 2022-04-08] (hiszp.).
- ↑ Defence of the IWA and anarchosyndicalism [online], iwa-ait.org, 19 lipca 2011 [dostęp 2022-04-10] [zarchiwizowane z adresu 2011-07-19] (ang.).
- ↑ Red and Black Coordination [online] [dostęp 2022-04-08] (hiszp.).
- ↑ La Coordinadora Roja y Negra apoya la jornada de lucha del 29S [online], Rojo y Negro, 20 listopada 2011 [dostęp 2022-04-10] [zarchiwizowane z adresu 2020-08-14] (hiszp.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Oficjalna strona związku (hiszp.)