Przejdź do zawartości

Gieorgij Pietrow (1912–1987)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Gieorgij Pietrow
Георгий Иванович Петров
Data i miejsce urodzenia

31 maja 1912
Piniega, obwód archangielski

Data i miejsce śmierci

13 maja 1987
Moskwa

Zawód, zajęcie

matematyk, mechanik

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Pracy Socjalistycznej Nagroda Stalinowska Nagroda Państwowa ZSRR
Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Pracy Order Czerwonego Sztandaru Pracy Order Czerwonego Sztandaru Pracy Medal „Za ofiarną pracę w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”

Gieorgij Iwanowicz Pietrow (ros. Георгий Иванович Петров, ur. 18 maja?/31 maja 1912 w mieście Piniega obecnie w obwodzie archangielskim, zm. 13 maja 1987 w Moskwie) – radziecki uczony, matematyk i mechanik, specjalista w dziedzinie budowy rakiet.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie zesłańców politycznych. Od 1913 wraz z rodziną mieszkał we Włodzimierzu, od 1917 mieszkał z matką w Iwanowie-Wozniesiensku, rodzinnym mieście ojca, który był wówczas na froncie. W 1928 skończył szkołę średnią i podjął pracę w fabryce tkackiej, w 1930 wstąpił na Wydział Fizyczno-Matematyczny (w 1933 przemianowany na Wydział Mechaniczno-Matematyczny) Moskiewskiego Uniwersytetu Państwowego, który ukończył w 1935. Na uczelni poznał Olega Antonowa. Po ukończeniu studiów pracował w Centralnym Instytucie Aerohydrodynamicznym (CAGI), uczestniczył w seminarium Siergieja Czapłygina, zaczął zajmować się zagadnieniami aerodynamiki i hydrodynamiki, w 1941 obronił pracę kandydacką. Podczas wojny z Niemcami kierował grupą w Instytucie Lotniczo-Doświadczalnym w mieście Żukowskij, od listopada 1941 do marca 1942 przebywał na ewakuacji w Nowosybirsku, pracując nad projektowaniem samolotów, od listopada 1944 pracował w Instytucie Naukowo-Badawczym-1 (NII-1) (którego kierownikiem naukowym był wówczas Mstisław Kiełdysz), 1944-1966 kierując tam działem/laboratorium badań nad typami silników lotniczych, w 1950 otrzymał stopień doktora. Prowadził prace wspólnie z pracownikami biur konstrukcyjnych Korolowa i Ławoczkina. W 1953 został członkiem korespondentem, a w 1958 członkiem rzeczywistym Akademii Nauk ZSRR. Odegrał główną rolę w założeniu Instytutu Badań Kosmicznych Akademii Nauk ZSRR w 1965 i został jego dyrektorem (do 1973), a później kierownikiem wydziału instytutu, był jednym z głównych architektów radzieckiego programu badań kosmicznych. W 1959 został redaktorem naczelnym pisma „Izwiestija AN SSSR – Miechanika i maszynostrojenije”, był też członkiem kolegiów redakcyjnych pism „Kosmiczeskije issledowanija” i „Prikładnaja Matiematika i Miechanika”.

Odznaczenia i nagrody

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]