Gil (jezioro w gminie Łukta)
53°49′45″N 19°59′20″E/53,829167 19,988889
 Jezioro Gil (sierpień 2020) | |
| Położenie | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowości nadbrzeżne |
Kotkowo |
| Region | |
| Wysokość lustra |
101,4 m n.p.m. |
| Morfometria | |
| Powierzchnia |
1,678 km² |
| Wymiary • max długość • max szerokość |
|
| Głębokość • średnia • maksymalna |
|
| Objętość |
11664,2 m³ |
| Hydrologia | |
| Rzeki zasilające |
Taborzanka |
| Rzeki wypływające |
Taborzanka |
| Rodzaj jeziora |
Rynnowe |
Położenie na mapie gminy Łukta  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego  | |
Położenie na mapie powiatu ostródzkiego  | |
| 53°49′45″N 19°59′20″E/53,829167 19,988889
| |
Gil[1][2], Dziki Gil[1][3] (niem. Wilder Gehl See[1]) – jezioro w Polsce, położone w województwie warmińsko-mazurskim, powiecie ostródzkim, w gminie Łukta, nad miejscowością Kotkowo w Lasach Taborskich.
Ukształtowanie[edytuj | edytuj kod]
Linia brzegowa o długości 7100 m, dobrze rozwinięta, brzegi w większości wysokie i strome, tylko w części południowej niskie i podmokłe. Do jeziora w części południowo-zachodnie wpadają dwa małe strumienie, w części północnej struga wypływająca z Jeziora Ruś (Jezioro Ruskie). W części południowej wypływa struga Gilka (niem. Gehl Fliess), łącząca jeziora Gil i Bałtyń (dopływ rzeki Taborzanka)[4][5][6]. Na jeziorze znajduje się półwysep Biały Ostrów (niem. Gehlwerder).
Cała powierzchnia jeziora znajduje się w Obszarze Chronionego Krajobrazu Lasów Taborskich[7][8].
Dane morfometryczne[edytuj | edytuj kod]
Powierzchnia jeziora według danych IRŚ – 167,8 ha, według danych Leydinga – 168,02 ha.
Jezioro Gil objęte jest strefą ciszy kategorii 2[9][10].
Przyroda[edytuj | edytuj kod]
Wśród roślinności wodnej dominuje moczarka kanadyjska i rogatek, natomiast wśród ryb występuje tu sieja, szczupak, węgorz, okoń, leszcz.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Gil. Elektroniczny słownik hydronimów Polski. [dostęp 2018-09-21].
- ↑ Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 2. Wody stojące, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 85, ISBN 83-239-9607-5.
- ↑ Gustaw Leyding „Nazwy Fizjograficzne”, W: „Morąg – z dziejów miasta i powiatu”, Pojezierze, Olsztyn 1973.
- ↑ Państwowa Służba Hydrologiczna, Geoportal PSH [online], epsh.pgi.gov.pl [dostęp 2020-10-06].
- ↑ Mapa Hydrologiczne Polski, arkusz 173 [online], bazadata.pgi.gov.pl [dostęp 2020-10-06].
- ↑ Mapa Hydrologiczne Polski, arkusz 174 [online], bazadata.pgi.gov.pl [dostęp 2020-10-06].
- ↑ Geoserwis GDOŚ [online], geoserwis.gdos.gov.pl [dostęp 2020-09-30].
- ↑ Rozporządzenie Nr 150 Wojewody Warmińsko-Mazurskiego z dnia 13 listopada 2008 r. w sprawie Obszaru Chronionego Krajobrazu Lasów Taborskich. [online], s. 11031–11032 [dostęp 2020-10-05].
- ↑ „Jeziora okolic Olsztyna. Przewodnik wędkarski, cz. 2” IRŚ, Olsztyn 1997.
- ↑ Rozporządzenie Nr 45 Wojewody Olsztyńskiego z dnia 5 czerwca 1998 roku.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- „Jeziora okolic Olsztyna. Przewodnik wędkarski, cz. 2” IRŚ, Olsztyn 1997
- Gustaw Leyding „Nazwy Fizjograficzne”, W: „Morąg – z dziejów miasta i powiatu”, Pojezierze, Olsztyn 1973