Gołogrzbiet
 Gołogrzbiet po lewej stronie po prawej Łysiec. Widok na wzniesienie od strony Nowego Gierałtowa | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
940[1] m n.p.m. |
Położenie na mapie Sudetów  | |
 50°17′12,15″N 16°56′18,36″E/50,286708 16,938433
| |
Gołogrzbiet – wzniesienie o wysokości 940 m n.p.m., w południowo-zachodniej Polsce w Górach Bialskich w Sudetach Wschodnich.
Położenie[edytuj | edytuj kod]
Wzniesienie położone, w północnej części Gór Bialskich w Sudetach Wschodnich, około 2,4 km, na południowy wschód od centrum Starego Gierałtowa i 0,8 km na wschód od wzniesienia Łysiec[2].
Fizjografia[edytuj | edytuj kod]
Wzniesienie o zróżnicowanych zboczach i niewielkim kopulastym szczycie[1]. Razem z Gołogórą i Łyścem tworzą masyw Gór Bialskich najdalej wysunięty na północ w kierunku Obniżenia Lądka i Stronia oraz doliny rzeki Białej Lądeckiej[1]. Wzniesienie charakteryzuje się wyraźnie podkreślonymi zboczami, regularną rzeźbą i urozmaiconym ukształtowaniem. Całe wzniesienie położone jest na obszarze Śnieżnickiego Parku Krajobrazowego. Wyrasta w grzbiecie odchodzącym od Gołogóry w kierunku północno-wschodnim. Wzniesienie ma postać kopuły z wyraźnie podkreśloną częścią szczytową i dość stromo opadającymi zboczami: północnym, wschodnim i południowym. Wzniesienie od północy od wzniesień Gór Złotych wyraźnie wydziela dobrze wykształcona erozyjna dolina Białej Lądeckiej. Zachodnie zbocze minimalnie opada w stronę niewielkiej doliny, przechodząc w wschodnie zbocze wyższego o 24 m wzniesienia Łysiec. Położenie wzniesienia, kształt i wyraźnie podkreślona część szczytowa czynią wzniesienie rozpoznawalnym w terenie.
Budowa[edytuj | edytuj kod]
Wzniesienie w całości zbudowane ze skał metamorficznych łupków łyszczykowych i gnejsów gierałtowskich[1]. Szczyt i zbocza wzniesienia pokrywa niewielkiej grubości warstwa młodszych osadów glin, żwirów, piasków i lessów z okresu zlodowaceń plejstoceńskich i osadów powstałych w chłodnym, peryglacjalnym klimacie[1].
Roślinność[edytuj | edytuj kod]
Wzniesienie w całości porośnięte monokulturowym lasem świerkowym regla dolnego[1]. Wzniesienie pod koniec XX wieku dotknęły zniszczenia wywołane katastrofą ekologiczną w Sudetach obecnie w miejscach częściowo zniszczonego drzewostanu porasta świerkowy młodnik.
Inne[edytuj | edytuj kod]
W kierunku północy od szczytu do drogi Bialska Pętla ciągnie się szeroki bezleśny pas, który od strony zachodniej daje wrażeni jakoby grzbiet wzniesienia był goły. Być może to miało wpływ na dziwną nazwę wzniesienia.
Turystyka[edytuj | edytuj kod]
Przez szczyt wzniesienia nie prowadzi szlak turystyczny. Zachodnim zboczem prowadzą szlaki turystyczne:
pieszy – fragment szlaku prowadzący przez Lądek Zdrój, Stary Gierałtów, Przełęcz Staromorawską i dalej[1].
rowerowy - prowadzący północnym i wschodnim zboczem wzdłuż drogi Bialska Pętla.
Na południowo-zachodnim zboczu znajduje przy szlaku turystycznym się punkt widokowy. Na szczyt wzniesienia prowadzą od Bialskiej Pętli leśne ścieżki. Na północno-zachodnim zboczu wzniesienia na poz 800-840 m n.p.m. powyżej drogi Bialska Pętla wznosi się atrakcyjna grupa gnejsowych skałek Trzy Siostry[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h Słownik geografii turystycznej Sudetów. redakcja Marek Staffa. T. 16: Masyw Śnieżnika i Góry Bialskie. Warszawa: Wydawnictwo PTTK „Kraj”, 1993, s. 90. ISBN 83-7005-341-6.
- ↑ Wzniesienie na map cz.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 16: Masyw Śnieżnika i Góry Bialskie. Warszawa: Wydawnictwo PTTK „Kraj”, 1993, ISBN 83-7005-341-6
- Masyw Śnieżnika, Góry Bialskie, Góry Złote, Krowiarki. Skala 1:40000. Jelenia Góra: Wydawnictwo Turystyczne Plan, 2005. ISBN 83-911777-1-8
- Masyw Śnieżnika – Stronie Śląskie, mapa w skali 1:30 000, Wydawnictwo Kartograficzne „Compass”, Wrocław 2003, ISBN 83-89165-34-1.