Grand Ricci
| Autor |
André Deltour i Eugène Zsamar |
|---|---|
| Tematyka |
języki obce |
| Typ utworu |
słownik |
| Data powstania |
1949–2001 |
| Wydanie oryginalne | |
| Miejsce wydania | |
| Język |
francuski i chiński |
| Data wydania |
2001 |
| Wydawca |
Ricci Institutes |
Le Grand Ricci lub Grand dictionnaire Ricci de la langue chinoise (chiń. upr. 利氏汉法辞典; chiń. trad. 利氏漢法辭典; pinyin Lìshì Hàn-Fǎ cídiǎn; dosł. „Słownik chińsko-francuski Ricci”), nazwany na cześć włoskiego misjonarza Matteo Ricciego SJ. Jest największym słownikiem chińsko-francuskim i prawdopodobnie największym słownikiem chińskim w języku indoeuropejskim. Wymowa jest podana w transkrypcji Wade-Gilesa.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W 1949 roku po zakończeniu chińskiej wojny domowej misjonarze europejscy opuścili teren Chin kontynentalnych i przenieśli się do Makau, które było wtedy pod panowaniem portugalskim. Wśród tych misjonarzy byli francuski ksiądz André Deltour i węgierski Zsámár Jenő (Eugène Zsamar), którzy pracowali wcześniej w prowincji Hebei, którzy spotkali się i postanowili razem zredagować słownik. Eugène Zsamar już wcześniej postanowił zredagować taki słownik, kiedy przenosił się na południe zabrał ze sobą ponad 200 słowników języka chińskiego, a André Deltour też zebrał dużą liczbę materiałów na ten temat. Wspólnikom udało się rozpropagować pomysł i przyłączyli się do nich nowi misjonarze, planowano stworzyć słownik w językach: angielskim, francuskim, hiszpańskim, łacińskim i węgierskim. W 1952 roku zespół redakcyjny przeniósł się do Taizhong na Tajwanie. Podzielono się na 5 zespołów, ponad 20 księży wycinało ze słowników wpisy ze słowników i porządkowało je W ciągu trzech lat przetworzyli aż 2 miliony wpisów. Ze względu na ambitne założenia projektu i braki finansowe prace posuwały się bardzo wolno i dlatego do lat 60. XX w. dotrwał jedynie zespół redakcyjny chińsko-francuski pod kierownictwem ks. Yvesa Raguina SJ i Toma Carrela, pozostałe zespoły zostały rozwiązane. Pod koniec lat 80. do pracy zostały wykorzystane komputery nadzorowane przez sinologów. Słownik udało się wydać dopiero w 2001 roku. 11 maja 2011 roku miała swoją premierę w Muzeum w Szanghaju wersja DVD[1]. Słownik jest dostępny na telefony i tablety z oprogramowaniem Android i IOS Apple dzięki oprogramowaniu Pleco[2]
Wśród głównych autorów i początkowych twórców należy wymienić[3] :
- André Deltour,
- Zsámár Jenő SJ (1904–1974),
- Yves Raguin SJ (1912–1998),
- Claude Larre SJ (1919–2001),
- Jean Lefeuvre SJ (1922–2010).
Założenia projektu[edytuj | edytuj kod]
Założenia projektu były bardzo ambitne, miał przedstawiać język chiński od najdawniejszych znaków jak: napisy na kościach wróżebnych, napisy na brązach, pismo małopieczęciowe, zawiera również w sobie klasyczny język chiński, jak i język współczesny. Zawiera szerokie objaśnienia etymologiczne. Twórcy konsultowali się z licznymi specjalistami (aktorami, kapłanami, i specjalistami medycyny chińskiej).
Wydania[edytuj | edytuj kod]
Grand Ricci składa się z siedmiu tomów ponad 1200 stron każdy, razem 8900 stron. Zawierają one 13.500 znaków chińskich i około 300.000 terminów lub wyrażeń.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Grand Ricci - Chinese Reference Library [online], chinesereferenceshelf.brillonline.com [dostęp 2020-08-04].
- ↑ Pleco Software – The #1 Chinese dictionary app for iOS and Android [online], www.pleco.com [dostęp 2020-08-04].
- ↑ Père Raguin, L'Aventure du ''Grand Dictionnaire Ricci de la langue chinoise'', la fondation des trois Instituts Ricci et de l'Association internationale Ricci pour les études chinoises [online], 1995 [dostęp 2020-08-04] [zarchiwizowane z adresu 2016-04-19].