Guillaume Landré
| |
| Imię i nazwisko |
Guillaume Louis Frédéric Landré |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
Guillaume Louis Frédéric Landré[1] (ur. 24 lutego 1905 w Hadze, zm. 6 listopada 1968 w Amsterdamie[1][2][3]) – holenderski kompozytor.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Jego ojcem był kompozytor Wilhelm Landré (1874–1948)[1][2][3]. Muzyki uczył się u ojca oraz Henri Zagwijna w Rotterdamie i Willema Pijpera w Utrechcie, ukończył też studia prawnicze na Uniwersytecie Utrechckim (1929)[1][2][3]. Początkowo pracował w Amsterdamie jako specjalista w zakresie prawa handlowego, jednocześnie pisząc też krytyki muzyczne[1][2]. Od 1947 do 1958 roku pełnił funkcję przewodniczącego Holenderskiego Stowarzyszenia Ochrony Praw Autorskich[1][2]. W latach 1950–1962 był też przewodniczącym Związku Kompozytorów Holenderskich[1][3]. Otrzymał nagrodę im. W. Pijpera za II Kwartet smyczkowy oraz nagrodę im. Van der Leeuwa za utwór Symphonic Permutations[2].
Twórczość[edytuj | edytuj kod]
W swojej kompozycji nawiązywał do tradycji renesansowej polifonii niderlandzkiej, starając się dopasować ją do form współczesnych[1]. Cechą charakterystyczną stylu Landrégo było konsekwentne rozwijanie utworu ze ściśle ograniczonego materiału wyjściowego, często z jednego tylko tematu[2]. W kompozycjach z późniejszego okresu swojej twórczości zaczął stosować bardziej awangardowe techniki[2], posługując się formą wariacyjną z wykorzystaniem skali dwunastodźwiękowej[2]. Ważną część w jego twórczości zajmują utwory poświęcone pamięci ofiar wojny oraz bliskich osób, np. utwór Piae memoriae pro patria mortuorum, w którym wykorzystał tekst requiem i fragmenty ludowych pieśni holenderskich[2].
Wybrane kompozycje[edytuj | edytuj kod]
(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])
Utwory orkiestrowe
- 4 symfonie (I 1932, II 1943, III 1951, IV 1956)
- Suite na fortepian i smyczki (1936)
- 4 Pieces (1937)
- Concert Piece (1938)
- Koncert wiolonczelowy (1940)
- Sinfonietta na skrzypce i orkiestrę (1941)
- Symphonic Music na flet i orkiestrę (1948)
- Sinfonia sacra in memoriam patris (1948)
- 4 mouvements symphoniques (1949)
- Symfonia kameralna na 13 instrumentów (1952)
- Sonata festiva na orkiestrę kameralną (1953)
- wariacje symfoniczne Kaleidoscope (1956)
- Symphonic Permutations (1957)
- Koncert klarnetowy (1958)
- Concertante na klarnet kontrabasowy i orkiestrę (1959)
- Anagrams (1960)
- Sonata na orkiestrę kameralną (1961)
- Variazioni senza tema (1968)
Utwory kameralne
- Sonata skrzypcowa (1927)
- 4 kwartety smyczkowe (I 1927, II 1943, III 1949, IV 1965)
- Trio fortepianowe (1929)
- 2 kwintety dęte (I 1930, II 1960)
- 4 Miniatures na klarnet i kwartet smyczkowy lub orkiestrę smyczkową (1950)
- Sekstet na flet, klarnet i kwartet smyczkowy (1959)
- Quartetto piccolo na 2 trąbki, róg i puzon (1961)
Utwory wokalno-instrumentalne
- Piae memoriae pro patria mortuorum na chór i orkiestrę (1942)
- Groet der martelaren na baryton i orkiestrę (1944)
- Berceuse voor moede mensen na solistów, chór i orkiestrę (1952)
Opery
- De Snoek (wyst. Amsterdam 1934)
- Jean Lévecq (wyst. Amsterdam 1965)
- La Symphonie pastorale (wyst. Rouen 1968)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 3 Haar–Levi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2024–2025. ISBN 978-0-02-865528-4.
- ↑ a b c d e f g h i j k Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 5. Część biograficzna klł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1997, s. 283. ISBN 978-83-224-3303-4.
- ↑ a b c d The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 481–482. ISBN 0-674-37299-9.