Przejdź do zawartości

Gąsówka brudnofioletowa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Gąsówka brudnofioletowa
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

pieczarniaki

Rząd

pieczarkowce

Rodzina

incertae sedis

Rodzaj

gąsówka

Gatunek

gąsówka brudnofioletowa

Nazwa systematyczna
Lepista sordida (Schumach.) Singer
Lilloa 22: 193 (1951) [1949]

Gąsówka brudnofioletowa (Lepista sordida (Schumach.) Singer) – gatunek grzybów należący do rzędu pieczarkowców (Agaricales)[1].

Systematyka i nazewnictwo

[edytuj | edytuj kod]

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Lepista, Incertae sedis, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Po raz pierwszy takson ten opisał w 1803 r. przez Heinrich Christian Friedrich Schumacher jako Agaricus sordidus, do rodzaju Lepista przeniósł go Rolf Singer w 1951 r[1]. Synonimów nazwy naukowej ma ponad 20. Niektóre z nich[2]:

  • Agaricus sordidus Schumach. 1803
  • Gyrophila sordida (Schumach.) Quél. 1886
  • Lepista nuda var. sordida (Schumach.) Maire 1916
  • Melanoleuca sordida (Schumach.) Murrill 1914
  • Rhodopaxillus sordidus (Schumach.) Maire 1913
  • Tricholoma sordidum (Schumach.) P. Kumm. 1871

Nazwę polską nadał Władysław Wojewoda w 2003 r. W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był też jako gąska brudna i gąsówka brudna[3].

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]
Kapelusz

Średnicy 4–7 cm, za młodu łukowaty, później rozłożony z wypukłym garbem, na koniec wklęsły. Brzeg cienki, pofalowany. Jest higrofaniczny; podczas wilgotnej pogody staje się błyszczący, ale nieśliski, podczas suchej matowy. Powierzchnia barwy od białawo różowawej do brązowawej lub mięsno czerwonej[4].

Blaszki

Gęste, przy trzonie łukowato przyrośnięte lub nieco wykrojone. Mają barwę od jasnoróżowofioletowej do brudnobrzowej[4].

Trzon

Wysokość 3–6 cm, grubość 4–8 cm, cylindryczny, pełny, sprężysty, czasami bywa ekscentryczny. Powierzchnia włóknista, u młodych owocników jasnosiworóżowofioletowa, u starszych bladobrudnobrązowa[4].

Miąższ

Wodnisty, cienki, o barwie od białawej do siwo różowofioletowej, po ususzeniu staje się niemal biały. Zapachu brak, smak nieco ziemisty, bardzo słaby[4].

Wysyp zarodników

Kremowobiały lub jasnoróżowy. Zarodniki elipsoidalne, pokryte drobnymi kolcami. Mają rozmiar 6–9 przez 4–5 μm[5]

Gatunki podobne

Podobna jest gąsówka fioletowawa (Lepista nuda), ale jest dużo większa i bardziej fioletowa[4].

Występowanie i siedlisko

[edytuj | edytuj kod]

Gąsówka brudnofioletowa występuje w Ameryce Północnej i Środkowej, Europie, Australii oraz Azji. W tej ostatniej podano jej występowanie tylko w Japonii, Korei i Tajwanie[6]. Potwierdzono występowanie tego gatunku także w Ameryce Południowej[7].

Rośnie głównie na terenach otwartych: na ziemi, często wśród mchów, na łąkach, pastwiskach i ogrodach, przy ścieżkach i na kompoście. Owocniki wytwarza od lipca do października[3].

Znaczenie

[edytuj | edytuj kod]

Saprotrof[3]. Jest grzybem jadalnym[4], jednak fioletowawa barwa odstrasza zazwyczaj grzybiarzy od zbierania gąsówek o tym zabarwieniu[8].

Gąsówka brudnofioletowa może być przydatna w leczeniu białaczki. Wytwarza bowiem dwa diterpeny, które indukują różnicowanie ludzkich komórek białaczkowych[7].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2020-05-13] (ang.).
  2. Species Fungorum [online] [dostęp 2014-08-23] (ang.).
  3. a b c Władysław Wojewoda. Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1.
  4. a b c d e f Pavol Škubla. Wielki atlas grzybów. Poznań: Elipsa, 2007, ISBN 978-83-245-9550-1.
  5. ''Lepista sordida'' identification – First Nature [online] [dostęp 2014-08-23].
  6. Discover Life Maps [online] [dostęp 2014-09-01].
  7. a b Letícia V. Graf i inni, Morphological and cytochemical characterization of spores and gills of Lepista sordida (Fungi: Basidiomycota), „Braz J Microbiol”, 39 (3), 2008, s. 599–601, DOI10.1590/S1517-838220080003000035, PMID24031272, PMCIDPMC3768435 [dostęp 2014-08-23].
  8. Till R.Lohmeyer, Ute Kũnkele. Grzyby. Rozpoznawanie i zbieranie. Warszawa, 2006, ISBN 83-85444-65-3.