Przejdź do zawartości

Halina Zaczek

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Halina Zaczek
Ilustracja
Halina Zaczek
Data i miejsce urodzenia

10 października 1929
Kraków

Zawód

aktorka, pedagog

Współmałżonek

Leszek Herdegen, Gustaw Kron

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal 40-lecia Polski Ludowej Medal Komisji Edukacji Narodowej

Halina Zaczek właśc. Halina Zaczek-Kron[1] (ur. 10 października 1929 w Krakowie) – polska aktorka, pedagog, emerytowana profesor nadzwyczajny Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej (PWST) w Krakowie, była prodziekan i prorektor PWST. Od 1991 profesor zwyczajny sztuk teatralnych.

Wykształcenie

[edytuj | edytuj kod]
  • 1945-1949: VII Państwowe Liceum Ogólnokształcące im. Adama Mickiewicza w Krakowie, ukończone egzaminem maturalnym
  • 1949-1953: Państwowa Wyższa Szkoła Aktorska w Krakowie dyplom ukończenia
  • 1963: Zarządzenie ministra Kultury i Sztuki uprawniające (od 1964 r.) do używania tytułu magister sztuki

Praca zawodowa

[edytuj | edytuj kod]

Działalność dodatkowa

[edytuj | edytuj kod]
  • sprawowanie opieki artystycznej nad Misterium Pasyjnym w Kalwarii Zebrzydowskiej (1987–1988),
  • udział w programach realizowanych w Krakowie z okazji Tygodnia Kultury Chrześcijańskiej (lata 80.),
  • występy w koncertach i wieczorach artystycznych poświęconych poezji i muzyce,
  • juror konkursu recytatorskiego dla dzieci i młodzieży szkół średnich,
  • ławnik Sądu Rejonowego w Krakowie (1977–80),
  • uczestnictwo w działalności Teatru Hagiograf im. św. Teresy z Lisieux,
  • prowadzenie ćwiczeń ze scen aktorskich w ramach „Warsztatów Teatralnych” w PWST w Krakowie – 2007 r.

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Córka Piotra i Heleny z domu Kłosińskiej.

Żona Leszka Herdegena (od 4 czerwca 1952 do 1961), a później Gustawa Krona.

Informacje uzupełniające

[edytuj | edytuj kod]
  • 1991 – Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej – nadanie tytułu naukowego profesora sztuk teatralnych,
  • 1988 – Minister Kultury i Sztuki – mianowanie na stanowisko docenta w PWST w Krakowie,
  • 1988 – Rada Wyższego Szkolnictwa Artystycznego zatwierdza uchwałę Rady Wydziału Aktorskiego PWST w Krakowie o posiadaniu kwalifikacji do zajmowania stanowiska docenta na kierunku aktorskim – Uchwałę Rady Wydziału poprzedził przewód kwalifikacyjny na stanowisko docenta (drugi stopień kwalifikacji),
  • 1987 – Minister Kultury i Sztuki – powołanie do pełnienia funkcji Prorektora PWST w Krakowie na okres 1987–1990,
  • 1984 – Minister Kultury i Sztuki – mianowanie na stanowisko Prorektora PWST w Krakowie na okres 1984–87,
  • 1974 – Rektor PWST w Krakowie – powołanie do pełnienia funkcji Prodziekana Wydziału Aktorskiego PWST w Krakowie (dwie kadencje do 1978),
  • 1966 – PWST Wydział Aktorski w Krakowie – przewód kwalifikacyjny I stopnia (stanowisko adiunkta).

Przebieg pracy artystycznej

[edytuj | edytuj kod]
  • 1953 PWSA w Krakowie – praca dyplomowa
    • Zofia – A. Fredro „Przyjaciele”
    • Waria – K. Simonow „Chłopiec z naszego miasta”
  • Państwowy Teatr „Wybrzeże”, Gdańsk
    • 1953 scenki – Teatr Satyry „Żart od morza”
    • 1953 Askaniusz – Molier „Zwady miłosne”
    • 1954 Nora – H. Ibsen „Nora” („Dom Lalki”)
    • 1955 Ewa – B. Brecht „Pan Puntira i jego sługa Matti”
  • Państwowy Teatr im. J. Słowackiego, Kraków
    • 1955 Magda Słotwiński-Skowroński „Imieniny Pana Dyrektora”
    • Ajten N. Hikmet „Pierwszy dzień święta”
    • 1956 Żona J. Szaniawski „Dwa teatry”
    • Rachel S. Wyspiański „Wesele”
    • Haneczka S. Wyspiański „Wesele”
    • 1957 Córka Illa F. Dűrrenmatt „Wizyta Starszej Pani”
    • Diana E. Filippo „Filomena Marturano”
    • Catherine E. Grzymała-Siedlecki „Popas Króla Jegomości”
    • Katarzyna Bierżewicz „Bolero”
    • 1958 Sonia F. Dostojewski „Zbrodnia i kara”
    • Fołtasiówna J. Jurandot „Mąż Fołtasiównej”
    • 1959 Filokomazjum Plautus „Żołnierz samochlał”
    • Inga L. Kruczkowski „Pierwszy dzień wolności”.
    • 1960 Wirginia B. Brecht „Życie Galileusza”
    • Anna H. Vogler „Dwanaście białych wielbłądów”
    • Tancerka K. Krumłowski „Królowa przedmieścia”
    • 1961 Gizela W. Gibson „Dwoje na huśtawce”
    • Lilla J. Słowacki „Lilla Weneda”
    • 1962 Anusia A. Sztein „Ocean”
    • 1963 Hummelowa L. Kruczkowski „Przygoda z Vaterlandem”
    • Zosia W. Bogusławski „Krakowiacy i Górale”
    • 1964 Sikorka J. Broszkiewicz „Przychodzę opowiedzieć”
    • Kasia W. Szekspir „Jak wam się podoba”
    • 1965 Dolly O. Wilde „Mój brat niepoprawny”
    • Lili M. Hennequin „Kłamczucha”
    • Nike spod Salaminy S. Wyspiański „Noc Listopadowa”
    • 1967 Sekretarka J. Jurandot „Pamiątkowa fotografia”
    • 1968 Baronowa Lelika Skwaczek M. Jasnorzewska-Pawlikowska „Baba dziwo”
    • 1969 Syrena S. Wyspiański „Powrót Odysa”
    • Piosenkarka E. Bryll „Rzecz Listopadowa”
    • Dziennikarka E. Bryll „Rzecz Listopadowa
    • 1969 Czepcowa S. Wyspiański „Wesele”
    • 1970 Podsędkowa J. Wybicki „Kulig”
    • Diabeł E. Bryll „Janosik, czyli na szkle malowane”
    • 1971 Tetyda S. Wyspiański „Achilleis”
    • Anna Wojnicew A. Czechow „Płatonow”
    • 1972 Zobunowa M.Gorki „Jegor Bułyczow i inni”
    • Żona podoficera M. Gogol „Rewizor”
    • 1973 Przodownica II półchóru Arystofanes „Kobiety święcą Tesmoforie”
    • 1974 Matka J. Szaniawski „Dwa teatry” („Matka”)
    • Matka Zosi J.A. Kisielewski „Karykatury”
    • 1976 Luiza Rafi E. Bond „Morze”
    • Olga według F. Kafki „Zamek”
    • 1977 Akulina Iwanowna M. Gorki „Mieszczanie”
    • 1978 Noc S. Wyspiański „Akropolis”
    • Katarzyna Stockman H. Ibsen „Wróg ludu”
    • 1979 Hrabina Respektowa J. Słowacki „Fantazy”
    • Dama na podstawie tekstów J. Słowackiego „Wygnaniec”
    • 1980 Marta Bernick H. Ibsen „Podpory społeczeństwa”
    • 1981 Helena L. Bellon „Czwartkowe damy”
    • 1982 Wróżka L. Maeterlinck „Niebieski ptak”
    • Eleonora S. Mrożek „Tango”
    • 1984 Radczyni S. Wyspiański „Wesele”
    • 1985 Hrabina W. Zawistowski „Wysocki”
    • 1986 Amalia Feistrich M. Bałucki „Niewolnice z Pipidówki”
    • 1990 Kierowniczka P. Kohout „Atest”

Ponadto udział w sztukach:

  • J. Słowacki „Kordian”
  • S. Wyspiański „Wyzwolenie”
  • A.Gribojedow „Mądremu biada”
  • A. Mickiewicz „Dziady”
  • J. Kochanowski „Odprawa posłów greckich”
  • J. Kochanowski „Fenomena”
  • F.G. Lorca „Panna Rosita”

Teatr Telewizji:

  • Zofia żona Iwana M. Gorki „Ostatni”
  • Zofia Parmen S. Żeromski „Grzech”
  • Cimkiewiczowa K.H. Rostworowski „U mety”
  • Matilde E.Filippo „Wielka magia”

Role w innych widowiskach w TV:

  • „Maria i Gertruda”
  • „Wassa Żeleznowa”
  • „Legenda”
  • „Czapka błazeńska”
  • „Jarmark na dzień 27 marca”
  • „Chłopiec z tonącej wyspy”
  • „Józik Srokacz”
  • „Łucja z Pokucic”
  • „Każdy ratuje siebie”
  • Żałoba przystoi Elektrze”
  • „Dary wiatru północnego”.

Przebieg pracy dydaktyczno-wychowawczej

[edytuj | edytuj kod]
  • PWST w Krakowie Wydział Aktorski
    • 1956 – rozpoczęcie pracy dydaktycznej
    • 1963–66 – stanowisko starszego asystenta
    • 1966–74 – stanowisko adiunkta
    • 1974–82 – stanowisko starszego wykładowcy
    • 1982–88 – stanowisko docenta kontraktowego
    • 1988–90 – stanowisko docenta mianowanego
    • 1990–2001 – stanowisko profesora nadzwyczajnego

Rodzaj pracy

  • przeprowadzenie ćwiczeń ze studentami pod opieką pedagoga prowadzącego dany przedmiot,
  • asystent reżysera przy opracowywaniu warsztatów dyplomowych (pedagodzy: doc. Jerzy Kaliszewski, doc. Jerzy Merunowicz, dyr. Zygmunt Hübner, prof. Bronisław Dąbrowski),
  • samodzielne prowadzenie zajęć ze studentami I, II i III roku studiów.

Przedmioty będące tematem zajęć

  • proza,
  • elementarne zadania aktorskie,
  • wiersz i recytacja estradowa,
  • sceny ze sztuk współczesnych,
  • sceny ze sztuk klasycznych,
  • akty ze sztuk współczesnych,
  • akty ze sztuk klasycznych.

Praca uzupełniająca:

  • opieka pedagogiczna w Teatrze Studentów PWST,
  • rok 1969 – H. Pinter „Dozorca”, reżyser: student Mikołaj Grabowski,
  • rok 1970 – M. Schisgal „Tygrys”, reżyser: student Ryszard Spyt.

Nagrody

[edytuj | edytuj kod]
  • 1968 – Ministra Kultury i Sztuki – Indywidualna III stopnia za szczególne osiągnięcia w pracy dydaktyczno-wychowawczej.
  • 1974 – Ministra Kultury i Sztuki – Indywidualna III stopnia za szczególne osiągnięcia w pracy dydaktyczno-wychowawczej.
  • 1978 – Jubileuszowa z okazji 25 lat pracy artystycznej – Dyrektora Państwowego Teatru im. J.Słowackiego w Krakowie.
  • 1981 – Rektora PWST w Krakowie z okazji Dnia Nauczyciela.
  • 1983 – Jubileuszowa za 20 lat pracy zawodowej – Rektor PWST w Krakowie.
  • 1985 – Jubileuszowa za 25 lat pracy zawodowej – Rektor PWST w Krakowie.
  • 1989 – Wydziału Kultury i Sztuki Urzędu Miasta Krakowa.
  • 1989 – Jubileuszowa za 30 lat pracy w PWST – Rektor PWST w Krakowie.
  • 1989 – Ministra Kultury i Sztuki – Indywidualna I stopnia za szczególne osiągnięcia w dziedzinie dydaktyczno-wychowawczej.
  • 1995 – Jubileuszowa za 35 lat pracy zawodowej w PWST – Rektor PWST w Krakowie.
  • 1999 – Jubileuszowa za 45 lat pracy zawodowej – Rektor PWST w Krakowie.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Prof. przew. kwal. II Halina Zaczek-Kron, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2024-09-02].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Halina_Zaczek&oldid=74676584”