Henryka Ilgiewicz
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
26 grudnia 1949 |
| doktor habilitowana nauk humanistycznych | |
| Specjalność: historia | |
| Alma Mater | |
| Doktorat |
1992 – historia |
| Habilitacja |
2007 – historia |
| Odznaczenia | |
| |
Henryka Ilgiewicz, Henrika Ilgevič (ur. 26 grudnia 1949 w Zabalinie, Litwa) – polska historyk mieszkająca na Litwie, doktor habilitowana nauk humanistycznych.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Po ukończeniu w 1968 szkoły średniej w Janiszkach rozpoczęła studia z zakresu historii w Wileńskim Instytucie Pedagogicznym (obecnie Litewski Uniwersytet Nauk Edukacyjnych). Po ukończeniu nauki w 1973 rozpoczęła pracę w szkole średniej w Ejszyszkach. Od 1977 pracowała w Instytucie Filozofii i Socjologii Litewskiej Akademii Nauk, dzięki stypendium polskiego rządu od 1991 odbywała roczne studia doktoranckie w Instytucie Historii Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu, gdzie w 1992 przedstawiła przygotowaną pod kierunkiem prof. dr. hab. Jerzego Ochmańskiego rozprawę „Chrystianizacja Litwy w świetle dotychczasowych badań” i uzyskała stopień doktora nauk humanistycznych w zakresie historii. W 2002 przeszła do Instytutu Kultury, Filozofii i Sztuki i pracowała tam do 2009, od tego czasu jest starszym pracownikiem naukowym w Instytucie Badań Kultury Litwy (Lietuvos kultūros tyrimų institutas). W 2007 na podstawie rozprawy „Wileńskie towarzystwa i instytucje naukowe w XIX wieku” uzyskała stopień naukowy doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie historii[1]. Jest członkinią Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie[2], a także Stowarzyszenia Naukowców Polaków Litwy[1].
W 2019 otrzymała Krzyż Kawalerski Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej[3].
Praca naukowa[edytuj | edytuj kod]
Prowadzi badania dotyczące wileńskich towarzystw i instytucji naukowych w XIX i pierwszej połowie XX wieku oraz w zakresie ochrony dziedzictwa narodowego w Wilnie w końcu XIX- pierwszej połowie XX wieku. Na podstawie tych badań opublikowała dwie pozycje książkowe oraz liczne artykuły w czasopismach naukowych, opracowaniach, które ukazały się na Litwie i poza jej granicami.
Monografie[4]:
- Wileńskie towarzystwa i instytucje naukowe w XIX wieku (2005) ISBN 978-83-8019-197-6.
- Societates Academicae Vilnenses: Towarzystwo Przyjaciół Nauk w Wilnie (1907–1939) i jego poprzednicy (2008) ISBN 978-83-924311-4-5.
- Biblioteka Państwowa im. Eustachego i Emilii Wróblewskich w Wilnie (1912–1939) oraz towarzystwa ją popierające (2015) ISBN 978-83-8019-197-6.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Henryka Ilgiewicz, Stowarzyszenie Naukowców Polaków Litwy.
- ↑ Wybór członków Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie, Polskie Towarzystwo Naukowe na Ojczyźnie s. 138. docplayer.pl. [dostęp 2019-03-13].
- ↑ Ambasador Urszula Doroszewska wręczyła odznaczenia osobom zasłużonych dla rozwoju współpracy polsko-litewskiej [online], wilno.msz.gov.pl, 3 maja 2019 [dostęp 2019-05-09] (pol.).
- ↑ Henryka Ilgiewicz. Lietuvos kultūros tyrimų institutas. [dostęp 2019-03-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-03-27)]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Monika Urbanowicz „Historia lux veritatis jest światłem prawdy” Magazyn Wileński 3/2014
- Dr hab. Henryka Ilgiewicz, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2019-05-09].