Hieronim (Wołczański)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Hieronim
Biskup mścisławski, mohylewski i orszański
Kraj działania

I Rzeczpospolita

Data i miejsce śmierci

14 października 1754
Mohylew

Biskup mścisławski, mohylewski i orszański
Okres sprawowania

1744–1754

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny

Inkardynacja

Eparchia mścisławska, mohylewska i orszańska

Śluby zakonne

do 1734

Prezbiterat

przed 1734

Chirotonia biskupia

2 października 1744

Hieronim, nazwisko świeckie Wołczański (zm. 3 października?/14 października 1754 w Mohylewie) – biskup prawosławny I Rzeczypospolitej, działający w jurysdykcji Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był absolwentem Akademii Mohylańskiej w Kijowie, w tym samym mieście rozpoczął życie mnisze[1]. Od 1734 był przełożonym monasteru Świętego Ducha w Wilnie[2]. Uzyskał wtedy godność archimandryty i w ciągu kolejnych ośmiu lat bronił praw prawosławnej społeczności Wilna przed ograniczaniem jej swobód[1].

W 1742 archimandryta Hieronim został locum tenens eparchii mścisławskiej, mohylewskiej i orszańskiej, której ordynariuszem był dotąd jego rodzony brat Józef. Poseł rosyjski w Warszawie zabiegał o wydanie dla niego królewskiego przywileju na wymienione biskupstwo. Ostatecznie przywilej ten został wydany 2 października 1744, tj. w tym samym dniu, gdy w Moskwie odbyła się chirotonia biskupia archimandryty Hieronima[1]. 27 stycznia 1745 hierarcha dotarł do Mohylewa i został uroczyście powitany w mieście przez prawosławną społeczność i przedstawicieli władz miasta[1].

Natychmiast po objęciu urzędu Hieronim (Wołczański) podjął starania o odzyskanie 124 świątyń na terenie eparchii, które w latach 1734–1742 zostały siłowo przejęte przez unitów. Kierował do króla Augusta III Sasa supliki, w których skarżył się na postępowanie duchownych katolickich napadających na prawosławne cerkwie i klasztory[1]. W kilku przypadkach król wezwał duchownych tych na sąd królewski[1]. W większości sytuacji biskup Hieronim nie był jednak w stanie przeciwstawić się siłowemu odbieraniu prawosławnym parafii i dążeniu unitów do pełnej likwidacji Kościoła prawosławnego[1]. W październiku 1754 duchowny skierował do Świątobliwego Synodu Rządzącego emocjonalny list, w którym prosił o materialne wsparcie przez Rosyjski Kościół Prawosławny jedynej administratury prawosławnej w Rzeczypospolitej. Krótko po tym nieoczekiwanie zmarł[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h Mironowicz A.: Diecezja białoruska w XVII i XVIII wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2008, s. 222–226. ISBN 978-83-7431-150-2.
  2. Иероним (Волчанский). [dostęp 2014-07-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-06)].