Przejdź do zawartości

Wilgotnica mała

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Hygrocybe parvula)
Wilgotnica mała
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

pieczarniaki

Rząd

pieczarkowce

Rodzina

wodnichowate

Rodzaj

wilgotnica

Gatunek

wilgotnica mała

Nazwa systematyczna
Hygrocybe parvula (Peck) Murrill
N. Amer. Fl. (New York) 9(6): 378 (1916)

Wilgotnica mała (Hygrocybe parvula (Peck) Murrill) – gatunek grzybów z rodziny wodnichowatych (Hygrophoraceae)[1].

Systematyka i nazewnictwo

[edytuj | edytuj kod]

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Hygrocybe, Hygrophoraceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1876 r. Charles Horton Peck nadając mu nazwę Hygrophorus parvulus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1916 r. William Alphonso Murrill[1].

Synonimy[2]:

  • Hygrophorus parvulus Peck 1876
  • Pseudohygrocybe parvula (Peck) Kovalenko 1988

Nazwę polską nadała w 1997 r. Barbara Gumińska[3].

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]
Kapelusz

Średnica 0,7–2 cm, początkowo hełmiasto sklepiony, później rozpostarty lub nieco na środku wklęsły. Jest higrofaniczny; w stanie wilgotnym brzeg prążkowany od prześwitujących blaszek, powierzchnia lepka, ochrowopomarańczowa, czasem z czerwonym odcieniem, w stanie suchym sucha i gładka, jaśniejsza – piaskowa[4].

Blaszki

Zbiegające, z blaszeczkami, szerokie, białe lub żółtawe (czasem z pomarańczowoczerwonym odcieniem). Ostrza równe[4].

Trzon

Wysokość 2–5 cm, średnica od 0,1 do 0,3 cm, zwężający się ku podstawie, prosty, czasem pofalowany, w środku pusty. Powierzchnia gładka, jedwabista, sucha[4].

Miąższ

Cienki, kruchy, ochrowożółty lub pomarańczowy, niezmienny, bez zapachu, o łagodnym smaku[4].

Wysyp zarodników

Biały, zarodniki elipsoidalne, gładkie[4].

Występowanie i siedlisko

[edytuj | edytuj kod]

Opisano występowanie wilgotnicy małej na nielicznych stanowiskach w Ameryce Północnej i Środkowej, w Europie i Australii[5]. W piśmiennictwie naukowym na terenie Polski do 2003 r. podano 3 stanowiska[3]. Ma status E – gatunek zagrożony wymarciem, którego przeżycie jest mało prawdopodobne, jeśli nadal będą utrzymywać się czynniki zagrożenia[6]. Znajduje się na listach gatunków zagrożonych także w Szwajcarii i Niemczech[3].

Można ją spotkać wśród traw i mchów na łąkach, pastwiskach, rzadziej w lasach. Owocniki wytwarza od sierpnia do października[4].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2019-02-10].
  2. Species Fungorum [online] [dostęp 2019-02-10].
  3. a b c Władysław Wojewoda, Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1
  4. a b c d e f B. Gumińska, Flora Polska (Flora of Poland). Grzyby (Mycota). Tom XXVI. Wodnichowate (Hygrophoraceae), Kraków: Uniwersytet Jagielloński, Instytut Botaniki, 1997, ISBN 83-7052-949-6
  5. Discover Life Maps [online] [dostęp 2019-02-10].
  6. Zbigniew Mirek, Red list of plants and fungi in Poland = Czerwona lista roślin i grzybów Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany. Polish Academy of Sciences, 2006, ISBN 83-89648-38-5.