Ignacy Sarnecki (1929–2017)
Data i miejsce urodzenia |
1929 |
---|---|
Data śmierci |
25 sierpnia 2017 |
Zawód, zajęcie |
Ignacy Sarnecki (ur. 1929 w Zieluniu[1], zm. 25 sierpnia 2017) – polski działacz powojennego podziemia antykomunistycznego[2], pionier w organizowaniu wodnej służby ratowniczej na ziemi wałbrzyskiej[3].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Od połowy 1944 był łącznikiem jednego z oddziałów Armii Krajowej w swoich rodzinnych stronach. Do konspiracji należeli również jego starsi bracia Stefan i Mieczysław. 20 października 1945 został aresztowany przez funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa i osadzony w więzieniu dla młodocianych w Działdowie, gdzie był brutalnie bity[4]. W trakcie śledztwa wybito mu zęby, złamano obojczyk, nos oraz żebra[5]. Z więzienia został zwolniony po zobowiązaniu się do donoszenia na swojego brata Stefana, który pozostał w konspiracji antykomunistycznej. Za niewywiązanie się ze współpracy został ponownie aresztowany przez funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa i od lutego do czerwca 1946 przebywał w areszcie w Mławie, skąd zbiegł[4]. W latach 1946–1947 działał w podziemiu antykomunistycznym jako łącznik w oddziałach leśnych Ruchu Oporu Armii Krajowej na Mazowszu (posługiwał się pseudonimami „Przybysz”, „Lopek”, „Kruk”). W tym okresie służył w oddziałach dowodzonych przez Stanisława Balle ps. „Sowa”, Stefana Sarneckiego ps. „Maks” (brat Ignacego) oraz Franciszka Wypycha ps. „Wilk”. W 1947 został schwytany w okolicach Mławy, skazany na karę śmierci i osadzony w Areszcie Śledczym przy ul. Rakowieckiej w Warszawie[1]. Przebywał w jednej celi ze Stanisławem Skalskim i Władysławem Siła-Nowickim[4]. W 1951 został zwolniony z więzienia ze względu na stan zdrowia[2].
W 1954 został skierowany do pracy w kopalni w Wałbrzychu[6]. W 1963 uzyskał stopień Ratownika Wodnego Klasy I, a w 1969 był założycielem Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego (WOPR) na ziemi wałbrzyskiej[3]. Był również trenerem sekcji lekkoatletycznej klubu sportowego „Szczyt” Boguszów, gdzie prowadził specjalistyczną grupę miotaczy (jego wychowankiem był między innymi Rajmund Niwiński)[4]. Ignacy Sarnecki był także pierwszym prowadzącym naukę pływania dla osób niewidomych w Polsce. Do przejścia na emeryturę był najdłużej czynnie pracującym ratownikiem wodnym w Polsce[3].
W 2010 został wyróżniony tytułem „Zasłużony dla Powiatu Wałbrzyskiego”[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Anna Skunka – „Zostały nam las i walka – relacja Ignacego Sarneckiego” w „Biuletyn IPN pamięc.pl” nr 1(46) 2016 s 55–58
- ↑ a b Zmarł Ignacy Sarnecki, wałbrzyski Żołnierz Wyklęty. daminfo.pl. [dostęp 2017-08-31]. (pol.).
- ↑ a b c Pan Ignacy Sarnecki. powiat.walbrzych.pl. [dostęp 2017-08-31]. (pol.).
- ↑ a b c d Wałbrzych: Zmarł Ignacy Sarnecki. walbrzych.naszemiasto.pl. [dostęp 2017-08-31]. (pol.).
- ↑ 65 lat milczałem. swidnica.gosc.pl. [dostęp 2017-08-31]. (pol.).
- ↑ a b Zmarł Ignacy Sarnecki. walbrzyszek.com. [dostęp 2017-08-31]. (pol.).
- Ludzie związani z Wałbrzychem
- Osoby skazane na karę śmierci w Polsce w ramach represji stalinowskich
- Polscy trenerzy lekkoatletyczni
- Więźniowie więzienia mokotowskiego (Polska Ludowa)
- Członkowie Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego
- Żołnierze Armii Krajowej
- Żołnierze Ruchu Oporu Armii Krajowej
- Urodzeni w 1929
- Zmarli w 2017