Imanta (1926)
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
wiosna 1926 |
| Wodowanie |
11 sierpnia 1926 |
 Łotwa
| |
| Nazwa |
„Imanta” |
| Wejście do służby |
koniec 1926 |
 MW ZSRR
| |
| Nazwa |
„Imanta” („Иманта”), T-299 |
| Wejście do służby |
sierpień 1940 |
| Zatonął |
1 lipca 1941 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa: 265 ton |
| Długość |
48,9 metra (całkowita) |
| Szerokość |
6,5 m |
| Zanurzenie |
1,5 m |
| Napęd | |
| 2 maszyny parowe potrójnego rozprężania 2 kotły Normand moc 750 KM, 2 śruby | |
| Prędkość |
14 węzłów |
| Zasięg |
1100 Mm przy 11 w. |
| Uzbrojenie | |
| 1 działo kal. 75 mm, 4 km, 30 min | |
| Wyposażenie | |
| trał mechaniczny | |
| Załoga |
39 |
Imanta – łotewski trałowiec z lat 20. XX wieku, druga zbudowana jednostka typu Viesturs. Zwodowany 11 sierpnia 1926 roku we francuskiej stoczni Chantiers et Ateliers Augustin Normand w Hawrze, został przyjęty do służby w marynarce łotewskiej pod koniec 1926 roku. W wyniku aneksji Łotwy przez ZSRR jednostka została w sierpniu 1940 roku włączona do Floty Bałtyckiej początkowo pod tą samą nazwą, zmienioną następnie na oznaczenie T-299. Po agresji Niemiec na ZSRR okręt zatonął na minie 1 lipca 1941 roku.
Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]
Trałowce typu Viesturs zostały zamówione przez rząd Łotwy we Francji. Zawarty w październiku 1924 roku kontrakt opiewał na 1,5 mln łatów[1]. Stworzony specjalnie na zamówienie projekt okrętów bazował na kadłubach holowników[2][3].
„Imanta” został zbudowany w stoczni Chantiers et Ateliers Augustin Normand w Hawrze[4][5]. Stępkę okrętu położono wiosną 1926 roku[2][3], a zwodowany został 11 sierpnia 1926 roku[2][5].
Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]
„Imanta” był trałowcem o długości całkowitej 48,9 metra (46 metrów między pionami), szerokości 6,5 metra i zanurzeniu 1,5 metra (maksymalnie 1,8 metra)[2][4]. Wyporność standardowa wynosiła 265 ton, zaś pełna 310 ton[2][4][a]. Siłownię jednostki stanowiły dwie pionowe maszyny parowe potrójnego rozprężania o łącznej mocy 750 KM, do których parę dostarczały dwa kotły Normand[2][5]. Prędkość maksymalna napędzanego dwiema śrubami okrętu wynosiła 14 węzłów[2][6]. Zapas paliwa płynnego wynosił 30 ton[4][5][b]. Zasięg wynosił 1100 Mm przy prędkości 11 węzłów[2][7][c].
Uzbrojenie artyleryjskie stanowiło pojedyncze działo przeciwlotnicze kalibru 75 mm L/35 M1925 oraz cztery karabiny maszynowe[2][5]. Wyposażenie trałowe stanowił trał mechaniczny, a na pokład można było zabrać 30 min[2][3].
Załoga okrętu składała się z 39 oficerów, podoficerów i marynarzy[2][4].
Służba[edytuj | edytuj kod]
„Imanta” został przyjęty do służby w marynarce łotewskiej pod koniec 1926 roku[2][3]. Koniec służby nastąpił w sierpniu 1940 roku w wyniku aneksji Łotwy przez ZSRR[2][3]. Jednostka została 19 sierpnia 1940 roku bez zmiany nazwy włączona do Floty Bałtyckiej[2][3]. W październiku 1940 roku okręt otrzymał oznaczenie T-299[3]. 1 lipca 1941 roku, po agresji Niemiec na ZSRR, jednostka weszła na minę na zachód od Saremy i zatonęła[3][4].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Lipiński 1999 ↓, s. 668 podaje, że wyporność okrętu wynosiła 256 ton.
- ↑ Gogin 2015 ↓ i Gogin 2014 ↓ podają, że zasobnie okrętu mieściły 28 ton węgla.
- ↑ Gogin 2014 ↓ podaje, zasięg miał wielkość 400 Mm przy prędkości 13 węzłów.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Robert Gardiner, Roger Chesneau: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1922–1946. London: Conway Maritime Press, 1980. ISBN 0-85177-146-7. (ang.).
- Ivan Gogin: VIESTURS minesweepers (1926). Navypedia. [dostęp 2019-11-11]. (ang.).
- Ivan Gogin: VIESTURS minesweepers (1926/1940). Navypedia. [dostęp 2019-11-11]. (ang.).
- Hugo Legzdiņš: Ronis - mana būdiņa un pils. Riga: Latvijas mutvârdu vçstures pçtnieku asociâcija DZÎVESSTÂSTS, 2002. ISBN 9984-9599-0-2. (łot.).
- Jerzy Lipiński: Druga wojna światowa na morzu. Warszawa: Wydawnictwo Lampart, 1999. ISBN 83-902554-7-2.
- Oscar Parkes (red.): Jane’s Fighting Ships 1933. London: Sampson Low, Marston & Co., 1933. (ang.).