Interkosmos 4
 Makieta siostrzanego satelity Interkosmos 1 | |
| Inne nazwy |
DS-U3-IK No. 2 |
|---|---|
| Indeks COSPAR |
1970-084A |
| Indeks NORAD |
S04580 |
| Zaangażowani | |
| Rakieta nośna | |
| Miejsce startu | |
| Orbita (docelowa, początkowa) | |
| Perygeum |
263 km |
| Apogeum |
668 km |
| Okres obiegu |
93,6 min |
| Nachylenie |
48,5° |
| Czas trwania | |
| Początek misji |
14 października 1970 11:29:58[1] UTC |
| Koniec misji |
8 stycznia 1971 |
| Powrót do atmosfery |
17 stycznia 1971 |
| Wymiary | |
| Masa całkowita |
320 kg[2] |
Interkosmos 4 – sztuczny satelita wystrzelony w ramach programu Interkosmos, kolejny z serii tzw. sputników słonecznych.
Aparatura[edytuj | edytuj kod]
Aparatura naukowa składała się z:
- fotometr lymanowski (konstrukcja NRD)
- fotometr rentgenowski (CSRS)
- fotometr optyczny (CSRS)
Przyrządy te mierzyły intensywność odpowiednich promieniowań Słońca. Oprócz tego na satelicie zostały umieszczone:
- spektroheliograf rentgenowski konstrukcji radzieckiej, którego zadaniem była obserwacja widma rentgenowskiego promieniowania Słońca,
- polarymetr rentgenowski konstrukcji radzieckiej.
- czujnik orientacji (wykonany w NRD),
- nadajnik radiowy (wykonany w NRD)[3].
Misja[edytuj | edytuj kod]
Interkosmos 4 o masie około 320 kg wystartował z Ziemi 14 października 1970 roku o godzinie 11:29:58 czasu GMT. Aparatura satelity została skonstruowana w CSRS, NRD i Związku Radzieckim. Zadanie było takie samo jak w przypadku Interkosmosu 1. Satelita był udoskonaloną wersją pierwszego satelity wprowadzonego na orbitę w ramach programu Interkosmos. Głównym zadaniem była kontynuacja badań krótkofalowego promieniowania słonecznego, którego atmosfera nie przepuszcza do powierzchni Ziemi[4]. Prowadzono badania krótkofalowego promieniowania Słońca i jego wpływu na górne warstwy atmosfery Ziemi. Obserwacje prowadzili uczeni z siedmiu europejskich państw socjalistycznych – w tym Polski[5]. Podobne w związku z tym były parametry charakteryzujące orbitę satelity: perygeum 263 km, apogeum 668 km, okres obiegu 93,6 min, nachylenie orbity 48,5 stopnia.
Aparatura satelity działała do 8 stycznia 1971 roku, a on sam istniał do 17 stycznia 1971 roku[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Jonathan McDowell: Launchlog. [w:] Jonathan's Space Home Page [on-line]. [dostęp 2015-11-04]. (ang.).
- ↑ Antonín Vítek: 1970-084A – Interkosmos 4. [w:] Space40 [on-line]. 2004. [dostęp 2015-11-04]. (cz.).
- ↑ a b Andrzej Marks: Polak w Kosmosie. Warszawa: Książka i Wiedza, 1978, s. 102-103.
- ↑ Paweł Elsztein: Polska w Kosmosie. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1978, s. 61, 171, seria: Biblioteczka Skrzydlatej Polski.
- ↑ Emil Bil, Jerzy Rakowski: Polak melduje z Kosmosu. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza RSW „Prasa-Książka-Ruch”, 1978, s. 177, seria: Miniatury lotnicze.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Intercosmos 4. [w:] NSSDC Master Catalog [on-line]. NASA. [dostęp 2015-11-04]. (ang.).
- Mark Wade: DS-U3-IK. [w:] Encyclopedia Astronautica [on-line]. [dostęp 2015-11-04]. (ang.).