Iwan Biełow

Iwan Biełow
Иван Панфилович Белов
	; Drugi od lewej, 1935 r.
	komandarm I rangi
Pełne imię i nazwisko	Iwan Panfiłowicz Biełow
Data i miejsce urodzenia	27 czerwca 1893 ; Koliniczewo
Data i miejsce śmierci	29 lipca 1938 ; Moskwa
	Przebieg służby
Lata służby	1913−1917; 1917−1938
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego; Armia Czerwona
Jednostki	1 Syberyjski Pułk Zapasowy, 3 Turkiestańska Dywizja Strzelców, Wojska Republiki Turkiestan, 2 Dońska Dywizja Strzelców, 22 Krasnodarska Dywizja Strzelców, 15 Korpus Strzelecki, 9 Korpus Strzelecki, 2 Korpus Strzelecki, Północnokaukaski okręg wojskowy, Leningradzki Okręg Wojskowy, Moskiewski Okręg Wojskowy, Białoruski Okręg Wojskowy
Stanowiska	zastępca dowódcy, dowódca
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa,; wojna domowa w Rosji: powstanie taszkenckie; operacja chiwińsko-bucharska;
	Odznaczenia

Iwan Panfiłowicz Biełow, ros. Иван Панфилович Белов (ur. 15 czerwca^?/27 czerwca 1893 we wsi Koliniczewo, w powiecie czerepowieckim, w guberni nowogorodzkiej, zm. 29 lipca 1938 w Moskwie) − komandarm I rangi Armii Czerwonej.

Życiorys

Od 1913 roku służył w Armii Imperium Rosyjskiego jako szeregowiec, później podoficer^[1]. Walczył w I wojnie światowej. Od lutego 1917 roku był członkiem lewicowej frakcji eserowców oraz przewodniczącym Komitetu żołnierskiego 1 Syberyjskiego pułku zapasowego w Taszkencie. Pułkiem dowodził w czasie rewolucji październikowej. Członek Rady Turkiestańskiej 1917-1919 i członek Turkiestańskiego Komitetu Wykonawczego w latach 1918-1921. W 1918 komendant twierdzy Taszkent i dowódca garnizonu. Po zdławieniu lewoeserowskiego powstania w Taszkencie wyszedł z partii lewych eserów. Członek Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji(b) (SDPRR(b)) od 1919. Mianowany zastępca dowódcy Turkiestańskiego Okręgu Wojskowego. Od kwietnia 1919 naczelny dowódca Wojsk Republiki Turkiestan. W końcu 1919-1920 dowódca dywizji w Bucharskiej Grupie Wojsk. W latach 1921–1922 zdławił bunt na Kubaniu. W 1923 roku ukończył Wyższe Kursy Akademickie, po czym dowodził dywizją, korpusem i okręgami wojskowymi: Północno-Kaukaskim (od listopada 1927), Leningradzkim (od 1931), Moskiewskim (od 1935) i Białoruskim (od czerwca 1937).

Asesor w procesie marszałka Michaiła Tuchaczewskiego, komandarmów I rangi: Jony Jakira i Ijeronima Uborewicza, komandarma II rangi Augusta Korka oraz komkorów: Roberta Ejdemana, Witowta Putny, Borisa Feldmana i Witalija Primakowa.

Był odznaczony Orderem Czerwonego Sztandaru. Sądzony i stracony w okresie wielkiej czystki w ZSRR.

Przypisy

↑ L. Bazylow, J. Sobczak, Encyklopedia rewolucji październikowej, Wiedza Powszechna, Warszawa 1977, s. 40.

Bibliografia

Wielka Encyklopedia Radziecka, t. III, Moskwa 1972.

[:02-1] L. Bazylow, J. Sobczak, Encyklopedia rewolucji październikowej, Wiedza Powszechna, Warszawa 1977, s. 40.

[1]