Józef Balcerzak (poseł)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Józef Balcerzak
Data i miejsce urodzenia

6 marca 1909
Parzno

Poseł do Krajowej Rady Narodowej
Okres

od 1946
do 1947

Przynależność polityczna

Polskie Stronnictwo Ludowe

Poseł na Sejm Ustawodawczy
Okres

od 1948
do 1952

Przynależność polityczna

Polskie Stronnictwo Ludowe

Poseł na Sejm PRL II kadencji
Okres

od 1957
do 1961

Przynależność polityczna

Zjednoczone Stronnictwo Ludowe

Józef Balcerzak (ur. 6 marca 1909 w Parznie, zm. ?) – polski inżynier rolnictwa, polityk, działacz ludowy i poseł na Sejm RP i PRL.

Biografia[edytuj | edytuj kod]

II Rzeczpospolita[edytuj | edytuj kod]

Z wykształcenia inżynier rolnictwa, który to tytuł zdobył na Wyższej Szkoły Gospodarstwa Wiejskiego w Cieszynie. Następnie zamieszkał w Rydzynach, gdzie w latach 20. zaangażował się w działalność Związku Młodzieży Wiejskiej. W 1928 został członkiem PSL „Wyzwolenie” (od połączenia partii ludowych w 1931 członek Stronnictwa Ludowego).

W 1932 wybrany prezesem łódzkiego Zarządu Wojewódzkiego Związku Młodzieży Wiejskiej, którym był do 1937. W 1934 został ponadto członkiem Zarządu Głównego tej organizacji, którym był do wybuchu wojny. W 1932 został także prezesem Zarządu Powiatowego Stronnictwa Ludowego w Łasku. W Zarządzie Wojewódzkim partii pełnił funkcje sekretarza (1933-1936) i prezesa (1936-1939). Był także członkiem Rady Naczelnej i Naczelnego Komitetu Wykonawczego Stronnictwa Ludowego. Był represjonowany przez władze sanacyjne z powodów politycznych.

II wojna światowa[edytuj | edytuj kod]

Początek wojny spędził pod okupacją sowiecką w Grodnie. Po ataku Niemiec na ZSRR w 1941 przeniósł się do Warszawy. W kwietniu 1942 otrzymał nominację na zastępcę komendanta głównego Batalionów Chłopskich, jednak nigdy stanowiska tego nie objął. Później powrócił na Grodzieńszczyźne, gdzie organizował Bataliony Chłopskie. Tam też zastał go koniec wojny.

Komunistyczna Polska[edytuj | edytuj kod]

W kwietniu 1945 powrócił do województwa łódzkiego. Ponownie zaangażował się w działalność ruchu ludowego, obejmując funkcję prezesa Zarządu Wojewódzkiego (do zjazdu w grudniu 1945 tymczasowego) w mikołajczykowskim Polskim Stronnictwie Ludowym. Ponownie został również członkiem Rady Naczelnej i Naczelnego Komitetu Wykonawczego PSL-u. Działał także w Związku Młodzieży Wiejskiej RP „Wici”. 29 grudnia 1945 PSL zgłosił go na członka Krajowej Rady Narodowej. Ślubowanie złożył 26 kwietnia 1946 .

Pod jego prezesurą większość działaczy marionetkowego wobec komunistów Stronnictwa Ludowego „lubelskiego” z województwa łódzkiego przeszła do PSL-u. Polskie Stronnictwo Ludowe w województwie łódzkim rozwijało się dynamicznie, mimo różnych utrudnień ze strony władz komunistycznych, czynionych również w stosunku do Balcerzaka. W Łasku i Łowiczu PSL-owcy zostali przewodniczącymi Powiatowej Rady Narodowej. Jednocześnie Balcerzak popierał część polityki Polskiej Partii Robotniczej i współpracował z politykami komunistycznymi. Opowiadał się za uczestnictwem PSL-u w działaniach na rzecz państwa z innymi partiami jak równy z równym. Był jednak negatywnie oceniany przez lokalnych komunistów, głównie z powodu jego działań przeciwko „lubelskiemu” Stronnictwu Ludowemu. Rozwój PSL-u w województwie łódzkim, tak jak i pozostałych częściach kraju, przerwały szykany zapoczątkowane przed referendum w 1946.

W 1947 bez powodzenia wziął udział w wyborach do Sejmu z listy PSL-u w okręgu nr 9 (powiaty łaski, sieradzki i wieluński). W tym też roku przeszedł do prokomunistycznego skrzydła ruchu ludowego. W 1947 został wiceprezesem Zarządu Wojewódzkiego „odrodzonego” PSL-u, którym był do 1949. 28 października 1948 objął mandat poselski w miejsce wygaszonego mandatu Stanisława Mikołajczyka. Po zakończeniu kadencji w 1952 wycofał się z polityki i zajął się prowadzeniem własnego gospodarstwa.

Po odwilży w 1956 powrócił do działalności politycznej, już jako polityk Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego. Był wiceprezesem Wojewódzkiego Komitetu ZSL-u w Łodzi oraz członkiem Naczelnego Komitetu ZSL-u. W 1957 został posłem na Sejm PRL II kadencji z okręgu nr 51 Pabianice, którym był do zakończenia kadencji w 1961. Nigdy więcej nie zasiadał już w Sejmie. W grudniu 1983 znalazł się w grupie weteranów odznaczonych Pamiątkowym Medalem z okazji 40 rocznicy powstania Krajowej Rady Narodowej[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Uhonorowani pamiątkowymi medalami /w/ "Trybuna Robotnicza", nr 307, 30 grudnia 1983, s. 3

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]