Jānis Bērziņš-Ziemelis

Jānis Bērziņš (ros. Ян Антонович Берзин; ur. 11 października 1881, zm. prawdopodobnie 29 sierpnia 1938) – radziecki komunista łotewskiego pochodzenia, dyplomata, minister w rządzie Łotwy.

Życiorys

Urodził się w rodzinie chłopskiej w guberni liwlandzkiej, z zawodu był nauczycielem. Działalność polityczną zaczął w 1902, zostając członkiem Socjaldemokratycznej Robotniczej Partii Rosji, w której pełnił funkcję sekretarza oddziału petersburskiego. Sześć lat później wyemigrował na Zachód, gdzie wziął udział w konferencji zimmerwaldzkiej w 1915. W 1917 został wybrany w skład Komitetu Centralnego SDPRR. W uznaniu zasług partyjnych mianowany przedstawicielem Rosji sowieckiej przy Konfederacji Helweckiej (kwiecień 1918). Jesienią 1918 misja sowiecka została wyrzucona przez Bundesrat z terenu Szwajcarii (pod zarzutem szpiegostwa i działań prorewolucyjnych), co doprowadziło do zerwania stosunków między Moskwą a Bernem.

W 1919 został mianowany został ministrem oświaty i wychowania w komunistycznym rządzie Łotwy, a w latach 1919–1920 pełnił funkcję sekratarza generalnego Kominternu. Po rezygnacji ze stanowiska, wielokrotnie wysyłany jako ambasadora do krajów europejskich. W 1921 pełnił misję w Helsinkach, w latach 1921–1925 przebywał w Londynie, zaś w okresie 1925–1927 w Wiedniu. W 1927 mianowano go pełnomocnikiem radzieckiego Komisariatu Spraw Zagranicznych przy rządzie Ukrainy. W 1932 objął posadę szefa Archiwum Państwowego ZSRR, ponadto redagował gazetę Krasnyj Archiw.

Aresztowany pod zarzutem spiskowania z siłami imperialnymi przeciwko ZSRR, zginął w łagrze radzieckim. Rehabilitowany w 1956.