Język bogaya
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
300 (2007) | ||
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6b zagrożony↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | boq | ||
| IETF | boq | ||
| Glottolog | boga1247 | ||
| Ethnologue | boq | ||
| Występowanie | |||
 Lokalizacja języków duna-bogaya | |||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język bogaya (bogaia, pogaya, pokaya)[1][2], także pokoi[2][3] – język papuaski używany w Papui-Nowej Gwinei (Koroba-Lake Kopiago, Hela; Olsobip Rural LLG i Nomad Rural LLG, Prowincja Zachodnia). Według danych z 2007 r. posługuje się nim 300 osób[1].
Klasyfikacja tego języka jest niejasna. Formy zaimków i elementy leksyki sugerują jego pokrewieństwo z duna, ale możliwe, że część podobieństw słownikowych należałoby tłumaczyć zapożyczaniem z tego języka[3][4]. Przynależność obu języków do rodziny transnowogwinejskiej również jest wątpliwa. Bogaya bywa rozpatrywany jako izolat[4][5].
W użyciu są także języki tok pisin i duna[1]. Z doniesień wynika, że znaczna część osób zna też język oksapmin[6].
Bliżej niepoznany, został opisany w postaci list słownictwa (opublikowanych w latach 70. XX w.)[4]. Jest zapisywany alfabetem łacińskim, aczkolwiek w ograniczonym zakresie[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Bogaya, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ a b San Roque 2008 ↓, s. 7.
- ↑ a b Pawley i Hammarström 2018 ↓, s. 42.
- ↑ a b c Hammarström 2018 ↓, s. 299.
- ↑ Harald Hammarström i inni red., Bogaya, [w:] Glottolog 4.8, Leipzig: Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology, DOI: 10.5281/zenodo.8131084 [dostęp 2023-11-21] [zarchiwizowane z adresu 2023-11-21] (ang.).
- ↑ San Roque 2008 ↓, s. 8.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Harald Hammarström: Language isolates in the New Guinea region. W: Lyle Campbell (red.): Language Isolates. Abingdon–New York: Routledge, 2018, s. 287–322, seria: Routledge Language Family Series. DOI: 10.4324/9781315750026-11. ISBN 978-1-315-75002-6. OCLC 1000447105. (ang.).
- Andrew Pawley, Harald Hammarström: The Trans New Guinea family. W: Bill Palmer (red.): The Languages and Linguistics of the New Guinea Area: A Comprehensive Guide. Berlin–Boston: Walter de Gruyter, 2018, s. 21–195, seria: The World of Linguistics 4. DOI: 10.1515/9783110295252-002. ISBN 978-3-11-029525-2. OCLC 1041880153. (ang.).
- Lila San Roque, An introduction to Duna grammar, Australian National University, 2008, OCLC 1377036867 [dostęp 2023-11-21] (ang.).