Język dao
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
250 (1991)[1] | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6b zagrożony↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | daz | ||
| IETF | daz | ||
| Glottolog | daoo1238 | ||
| Ethnologue | daz | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język dao, także: maniwo[1], moi[2] lub moi maniwo[3] – język papuaski używany w prowincji Papua w Indonezji. Według danych z 1991 r. posługuje się nim 250 osób[1].
Do obszaru tego języka zaliczono dystrykt Napan, kabupaten Nabire (dawniej Paniai), rejon rzeki Dao; góry zachodnio-centralne[1][2]. Według danych Peta Bahasa językiem „moi maniwo” posługuje się większościowa grupa etniczna Ayapa we wsi Maniwo (dystrykt Wapoga, kabupaten Nabire). Dodatkowo zidentyfikowano skupiska użytkowników tego języka w innych wsiach (Dabowto, Bami, Menipe i Kwi)[3]. Doniesienia z 2012 r. sugerują, że nazwy „moi” (lub „dao”) i „maniwo” odnoszą się do różnych dialektów tego języka[2].
Dao stanowi środek komunikacji w obrębie społeczności oraz w środowisku domowym. W użyciu jest także malajski papuaski. Według Ethnologue dao jest zagrożony wymarciem[1].
Blisko spokrewniony z językiem auye (75% podobieństwa leksykalnego[1]), z którym tworzy grupę auye-dao[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Dao, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2019-06-06] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ a b c Dao / Moi. Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology. [dostęp 2024-09-01]. (ang.).
- ↑ a b Bahasa Moi Maniwo. [w:] Peta Bahasa [on-line]. Badan Pengembangan dan Pembinaan Bahasa, Kementerian Pendidikan dan Kebudayaan. [dostęp 2024-09-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-09-01)]. (indonez.).
- ↑ Pawley i Hammarström 2018 ↓, s. 69.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Andrew Pawley, Harald Hammarström: The Trans New Guinea family. W: Bill Palmer (red.): The Languages and Linguistics of the New Guinea Area: A Comprehensive Guide. Berlin–Boston: Walter de Gruyter, 2018, s. 21–195, seria: The World of Linguistics 4. DOI: 10.1515/9783110295252-002. ISBN 978-3-11-028642-7. OCLC 1041880153. (ang.).