Język korupun
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
8 tys. (1996) | ||
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 5 rozwojowy↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | kpq | ||
| IETF | kpq | ||
| Glottolog | koru1245 | ||
| Ethnologue | kpq | ||
| BPS | 1013 2 | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język korupun (a. korapun), także: korupun-sela, kimyal[1][2] – język transnowogwinejski używany w indonezyjskiej prowincji Papua, w dystrykcie Kurima w górach wschodnich. Według danych z 1996 roku posługuje się nim 8 tys. osób[2].
Serwis Ethnologue (wyd. 22) wyróżnia dialekty: korupun (duram), dagi, sisibna (gobugdua), deibula, sela[2]. Odmiana z doliny Korapun, której opis sporządził M. Bromley, jest słownikowo odmienna od odmiany z doliny Sela (być może są to dwa odrębne języki). Jednakże Jan A. Godschalk twierdzi, że chodzi o jeden język z różnymi akcentami[3].
Należy do grupy języków mek[2]. Nazwa mek (oznaczająca wodę lub rzekę) określa szereg pokrewnych języków i kultur w tym regionie[4]. Ethnologue zalicza korupun-sela do języków mek wschodnich[5], natomiast Glottolog (4.6) umieszcza dwa języki – korapun-bromley i korupun-sela – w ramach grupy zachodniej języków mek[6].
Jedną ze swoich nazw – kimyal – dzieli z językiem nalca (zwanym także hmanggona lub kimyal), również z grupy mek[1][7]. Jest blisko spokrewniony z językami nalca, nipsan i yale-kosarek[3].
Jest zapisywany alfabetem łacińskim[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Simeon Itlay: Kebudayaan Jayawijaya dalam pembangunan bangsa. Jakarta: Pustaka Sinar Harapan, 1993, s. 104. ISBN 978-979-416-254-5. OCLC 30096490. [dostęp 2022-07-17]. (indonez.).
- ↑ a b c d e David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Korupun-Sela, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2022-07-17] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ a b Pawley i Hammarström 2018 ↓, s. 66.
- ↑ Orientation – Eipo. everyculture.com. [dostęp 2022-07-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-09-01)]. (ang.).
- ↑ David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Eastern, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2019-04-19] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-19] (ang.).
- ↑ Harald Hammarström, Robert Forkel, Martin Haspelmath, Sebastian Bank: Western Mek. Glottolog 4.6. [dostęp 2022-08-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022.08.10)]. (ang.).
- ↑ David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Nalca, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2022-07-17] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrew Pawley, Harald Hammarström: The Trans New Guinea family. W: Bill Palmer (red.): The Languages and Linguistics of the New Guinea Area: A Comprehensive Guide. Berlin–Buston: Walter de Gruyter, 2018, s. 21–196, seria: The World of Linguistics 4. DOI: 10.1515/9783110295252-002. ISBN 978-3-11-029525-2. OCLC 1041880153. [dostęp 2022-08-10]. (ang.).