Język wejewa
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
55 tys. (2011)[1] | ||
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6a żywy↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | wew | ||
| IETF | wew | ||
| Glottolog | weje1237 | ||
| Ethnologue | wew | ||
| BPS | 0189 2 | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język wejewa (a. weyewa, veveva, waidjewa, wajewa, wewewa, wewjewa[1]; panewe Weyewa[2]) – język austronezyjski używany w prowincji Małe Wyspy Sundajskie Wschodnie w Indonezji, w zachodniej części wyspy Sumba. Według danych z 2011 roku posługuje się nim 55 tys. osób[1].
Serwis Ethnologue wyodrębnia trzy dialekty: weyewa, lauli (loli), tana righu[1]. Jest blisko spokrewniony z językiem lamboya[3].
Jest zapisywany alfabetem łacińskim[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Wejewa, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2022-08-01] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ Joel C. Kuipers: Language, Identity, and Marginality in Indonesia: The Changing Nature of Ritual Speech on the Island of Sumba. Cambridge: Cambridge University Press, 1998, s. 35. ISBN 978-0-521-62495-4. OCLC 37782937. [dostęp 2022-08-01]. (ang.).
- ↑ Harald Hammarström, Robert Forkel, Martin Haspelmath, Wewewa-Laboya, [w:] Glottolog 4.1, Jena: Max Planck Institute for the Science of Human History, 2019, DOI: 10.5281/zenodo.3554966 [dostęp 2022-07-09] (ang.).